Hij zou zijn gedichten gaan
voorlezen in een zorgcentrum voor ouderen. Nou leek het hem wel leuk om
gebruik te maken van de traplift die in de centrale hal aanwezig was. Zijn
idee was om met de gedichten plaats te nemen in het zeteltje, op start te
drukken, en dan, terwijl hij langzaam omhoog vervoerd werd, de gedichten voor
te lezen. Maar omdat dat toch iets meer tijd kostte dan een enkele reis eerste
verdieping, had hij een tussenstop bedacht. Halverwege zette hij dan de stoel
op pauze en las dan, vanuit stilstand, een paar gedichten, daarna zou hij weer
start drukken, en zijn gedicht steeds verder vanuit de hoogte afronden. Spektakel.
Maar. Waarin hij niet had voorzien was dat de stoel de lange stilstand halverwege de trap niet vertrouwde, (was de gebruiker soms onwel geworden?) en alarmerend begon te piepen. Niet om aan te horen zo hard en doordringend. Daar ging zijn gedicht.
(Met dank aan A.L. Snijders)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten