Ik was eigenlijk op zoek naar een beginzin voor dit stukje, en ik wist het niet, want: is het onderwerp van dit stukje nou mijn probleem, of mag ik er anderen ook mee lastig vallen? Ik wist het niet. Ik wist eerlijk gezegd ook niet dat het mijn probleem was, totdat ik erover na begon te denken, en ik me steeds meer begon op te winden. En opwinden is niet goed, voor als je schrijven gaat. Dan moet je ‘state of mind’ juist bezonken zijn, zodat je alle facetten, nuances, meningen en feiten goed uit elkaar kunt houden, plus dat je ook nog ‘ns een aantrekkelijk en helder geschreven tekst levert.
Laten we maar bij het begin beginnen. Mijn vrouw en ik stapten van het weekeind op de (niet elektrische) fiets om in een dorp, een dikke 10 kilometer verderop, een kunstmarkt te bezoeken. Het was prachtig fietsweer: droog, weinig Beaufort, 25 graden Celsius, dus ik schat dat het merendeel van de bezoekers van die kunstmarkt per fiets kwam. De markt was erg leuk en divers, mijn vrouw kocht twee collages voor een redelijke prijs, en in de loterij wonnen we nog een foto van Hans Grevers, (een foto gemaakt door Hans Grevers, bedoel ik dus) dus, nee, geen klachten.
En, zoals iedereen weet: kunst maakt dorstig en hongerig. Gelukkig waren er rondom de kunstmarkt voldoende horecagelegenheden, allemaal met drukbezet terras. De bediening liep af en aan met glazen en borden. Deze zonnige dag moet qua omzet toch in de top vijf zijn beland van dit Sallandse dorp.
Okay, genoeg sfeertekening. Wij streken ook neer op een terras voor de lunch. Ik bestelde een duo sandwich met zalm en tonijnsalade (plus wat groentjes, zoals de Vlaming zegt) en mijn vrouw een clubsandwich, met daarop (of daartussen), kip, spek, kaas en ook groentjes.
Om te beginnen: we hebben heerlijk gegeten, de kip was lekker (hoorde ik) en de vissen waren ook erg smakelijk. Maar.
Het was allemaal echt veel te veel. Het was zelfs zo veel te veel, dat ik ’s avonds de maaltijd maar heb overgeslagen: ik had eenvoudig al genoeg gegeten die dag. Hoeveel eten kan er in een mens per dag? Hoeveel calorieën heeft een mens nodig per dag? Hoe obees wil men mij hebben?
Ik snap het restaurant wel: men wil gastvrij zijn, de gast waar voor zijn geld geven. Men wil niet knieperig zijn. Misschien wil men zich onderscheiden van de rest: wij zijn gul, wij serveren ruime hoeveelheden, wij zijn Sallands. En de prijs valt ook nog een keer mee: 13,50 en 14,50 euro. Dus, wat is je probleem gast? Als je het allemaal te veel vindt, bestel het dan niet. Janee, helemaal mee eens, maar: ik hou van tonijn, en ik hou van zalm, maar: niet in deze hoeveelheden.
Verspilling. Daar wil ik naar toe. Het is de verspilling. Niet alleen van de lunch van mijn vrouw en die van mij, maar bekijk het maar ‘ns per dag, of, als je durft, op jaar/seizoenbasis.
Onze borden gingen terug naar de keuken met minstens een derde van de ingredienten op het bord. Bij mij was de tonijn sowieso aan de te royale kant: twee bollen, waar 1 bol ruim had volstaan. Daarnaast had ik immers nog de boterham met zalm, plus de groentes. Hoeveel gram vis ik in totaal op mijn bord had is moeilijk te schatten, maar de helft had volstaan. De andere helft heeft zijn nutteloos eind gevonden in de kliko. In de grijze kliko, is dat. Daar kom ik zo meteen nog op.
Mijn vrouw had die clubsandwich, die bestond, klassiek, uit een stapeling van drie sneden brood met daartussen de kip, kaas en het spek. Lekker, zeker, maar ook: veel te veel. Vijfentwintig procent ging weer terug naar de keuken, naar de kliko.
In de horeca wordt jaarlijks 50.000
ton (50 miljoen kilo) aan eten weggegooid. En dat belandt dus vaak in de grijze
afvalcontainer. (Hoeveel euro’s zouden dat zijn die weggegooid worden? Maar ja,
wordt die pijn wel gevoeld als dat afval al betaald is door de gast?) De
afvalscheiding zoals de burger, de consument, de gast, die thuis heeft, is in
de horeca, zeker in de binnensteden, niet vanzelfsprekend: het restafval en het
groenafval gaat in dezelfde container. Er is geen biobak. Met die hoeveelheden,
en vaak dierlijke resten (vis!), zou dat ook enorm gaan rotten en stinken, kortom: overlast.
Ik wil geen negatief stukje typen. Ga gerust met, of zonder de fiets op pad om op het (Sallandse) platteland een activiteit, of een monument te bezoeken. En gebruik daar dan ook gerust een lunch bij. Er zijn zoveel leuke eetgelegenheden met gezellige en correcte bediening in een mooie omgeving.
Maar. Die kaart. Daar moeten we het even over hebben. Zonder met de vinger te zwaaien, want ik wil een opbouwend slot van dit stukje.
Die lunches, zou het niet een idee zijn om die aan te bieden in twee, of misschien wel drie ‘hoeveelheden’. Dus dan staat er een zalm/tonijn sandwich op de kaart, en dan krijgt de gast de vraag: ’wilt u de kleine of de grote versie?’ En ja, dat scheelt dan misschien 2 euro, maar de verspilling is er dan door die keuze een stuk minder. En de gast blijft gezonder (ja, we weten dat de horeca er niet in eerste instantie is voor de gezondheid van haar gasten, en dat dat hun eigen verantwoordelijkheid is, maar toch, er ligt een uitdaging).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten