Interessant

Ze was afkomstig uit de mediawereld, vertelde ze.

Ze had gewerkt bij een gratis huis-aan-huisblad in een klein dorp.

Het had zoveel erger kunnen zijn

Nijhoff, Vasalis, Gorter,

Achterberg, Bloem, Verwey,

Dante, Den Brabander, Bloem,

Hamsun, Shakespeare, Rilke,

Bomans, Vondel, Hooft, Gezelle,

Poesjkin, Villon, Van Eeden,

Rimbaud, Drs. P, Van Ostaijen,

Kloos, Dickens, Slauerhoff,

Gerhardt en Elsschot. Ziehier,

de leveranciers, de bezielers

van het Deventer Dichterscafe.

Waar blijft de eerste nog levende dichter,

eentje geboren na pakweg 1985,

in dit café waar de tijd is stil blijven staan.

In dit museum waar de suppoost allang

de lichten heeft uitgedaan.

Ik krijg wat van al die dooien,

hun knekelmars krijgt geen einde

Hun stoffelijk overschotten worden

keer op keer gereanimeerd.

Mausoleum, verstofte woorden,

muffe verzen – daarna de spruitjes met jus

en een dichtgebakken oubol toe.
Het is niet wat je noemt: vers.

Ik wil niet op tijd naar bed met een fijne

bundel van Jacqueline van der Waals.

Ik wil een dichteres met warm bloed,

eentje die nog leeft en ademt. Ik wil

een dichter met een kloppend hart.

Het lustrum wordt gevierd, (maar de bloemetjes

worden niet buiten gezet) in een crypte, in de tombe,

de luiken gesloten, de blik op het verleden. Na afloop 
kunnen de leden desgewenst worden bijgezet.

Maar het had zoveel erger kunnen zijn:

een voordracht van Michiel van Hunenstijn.

Er is een boom geveld in het Worpplantsoen

Er is een boom geveld in het Worpplantsoen,

Het was een beuk van twee honderd jaren.

Hij stond daar niemand in de weg.

Hij had de IJssel zien wassen, hij had de stad

zien opgroeien. Hij had Napoleon gezien,

hij had de oorlogen gezien. Hij groeide door.

Zijn bladeren ruisten niet in zijn val.

Het was een wintermorgen, het was alleen de stam

en de kale takken, het was een doffe klap.

Hij is geveld, hij had zich niet verweerd, hij was alleen

tegen die motorzaag die woensdagmorgen.

Zijn lot was van tevoren op de kaart aangegeven.

Er is een rode beuk geveld, er is een traan geweld:

degene die het beulswerk heeft verricht,

heeft zijn motorzaag in de verkeerde bast gezet.

De beuk ligt nu in parten, in stukken verminkt,

klaar voor transport, het motorgeweld loeide maar kort.

Er is vandaag een beuk vermoord.

Het was een foutje, niet zo bedoeld.

Neem het de ambtenaar niet al te kwalijk,

hij ziet in de toetsen geen verschil

tussen beuk of eik, tussen ziek en gezond.

Hij heeft vandaag, net voor de koffie,

een beuk geveld in het Worpplantsoen.

Dat gaat nog moeilijk worden

Hoe
minder
ik 
je
zie
des
te
meer
ik
van
je
hou.

De naakslakvoerder, god van de naaktslakken

Kijk dan, daar loopt hij weer in de tuin,

elke dag zelfde tijd, voert hij de slakken.

Stukje meloen en schijfjes komkommer,

ze knaagden bijna alles weg, de randjes

lieten ze liggen, te hard, te weinig water.

Zie hem lopen, heer der naaktslakken.

Elke keer als hij bukt tussen zijn volk,

dommelt zijn veel te grote hoofd op en neer.

Heerser der slakken, hun voelsprieten

reiken naar hem en buigen naar de meloen

en de komkommerschijfjes. Ze weten wanneer

hij komt, met de meloen, dan verzamelen ze zich.

Hij is met zijn dommelende grote hoofd hun god.

Een doordeweekse woensdagochtend

Een gewone doordeweekse woensdagochtend,

drie februari 2016, Ik drink m’n koffie,

luister pinguïnradio.com en lees Trouw bij het ontbijt.

De lucht is donker, er zitten druppels op de ramen,

de buurvrouw wordt vandaag begraven.

In het katern De Verdieping stuit ik achtereenvolgens

op Joost Zwagerman (zelfmoord), Lucky Fonz III,

(depressies) en Philip Seymour Hoffmann (zelfmoord),

‘wat was zijn kwelgeest?’ kopt het artikel.

De lucht is donker, er zitten druppels op de ramen,

de buurvrouw ('ouderdom') is vandaag begraven.