Het had zoveel erger kunnen zijn

Nijhoff, Vasalis, Gorter,

Achterberg, Bloem, Verwey,

Dante, Den Brabander, Bloem,

Hamsun, Shakespeare, Rilke,

Bomans, Vondel, Hooft, Gezelle,

Poesjkin, Villon, Van Eeden,

Rimbaud, Drs. P, Van Ostaijen,

Kloos, Dickens, Slauerhoff,

Gerhardt en Elsschot. Ziehier,

de leveranciers, de bezielers

van het Deventer Dichterscafe.

Waar blijft de eerste nog levende dichter,

eentje geboren na pakweg 1985,

in dit café waar de tijd is stil blijven staan.

In dit museum waar de suppoost allang

de lichten heeft uitgedaan.

Ik krijg wat van al die dooien,

hun knekelmars krijgt geen einde

Hun stoffelijk overschotten worden

keer op keer gereanimeerd.

Mausoleum, verstofte woorden,

muffe verzen – daarna de spruitjes met jus

en een dichtgebakken oubol toe.
Het is niet wat je noemt: vers.

Ik wil niet op tijd naar bed met een fijne

bundel van Jacqueline van der Waals.

Ik wil een dichteres met warm bloed,

eentje die nog leeft en ademt. Ik wil

een dichter met een kloppend hart.

Het lustrum wordt gevierd, (maar de bloemetjes

worden niet buiten gezet) in een crypte, in de tombe,

de luiken gesloten, de blik op het verleden. Na afloop 
kunnen de leden desgewenst worden bijgezet.

Maar het had zoveel erger kunnen zijn:

een voordracht van Michiel van Hunenstijn.