Vandaag hebben we je as
verstrooid mam.
De zon schitterde in de
rivier, de twee Canadese
populieren ritselden, het gras was gemaaid,
een krekel sprong, er fladderden
twee vlindertjes,
en een ooievaar wachtte op
ons.
Je werd een wolkje in het
water, er waren bootjes,
er kwamen golven waarin je
langzaam verdween,
dag mam.
Michiel van Hunenstijn
Komt uit zijn woorden (dichter voor halve dagen)
zondag 15 juni 2025
Vandaag hebben we je as verstrooid mam
vrijdag 13 juni 2025
Het gedicht: 'Write down, I'm an Arrab' schreef Mahmoud Darwish in 1964
Het gedicht: 'Write down, I'm an Arrab' schreef Mahmoud Darwish in 1964. We zijn nu meer dan 60 jaar verder, en er is een nieuwe, vertaalde, dichtbundel van hem uit. In de NRC van vandaag, Het vlinderefect, 13 juni, anderhalve krantenpagina, kreeg 5 ballen van de recensent (Obe Alkema).
Write down!
I am an Arab
And my identity card number is fifty thousand
I have eight children
And the ninth will come after a summer
Will you be angry?
Write down!
I am an Arab
Employed with fellow workers at a quarry
I have eight children
I get them bread
Garments and books from the rocks...
I do not supplicate charity at your doors
Nor do I belittle myself at the footsteps of your chamber
So will you be angry?
Write down!
I am an Arab
I have a name without a title
Patient in a country
Where people are enraged
My roots
Were entrenched before the birth of time
And before the opening of the eras
Before the pines, and the olive trees
And before the grass grew
My father ... descends from the family of the plough
Not from a privileged class
And my grandfather ... was a farmer
Neither well-bred, nor well-born!
Teaches me the pride of the sun
Before teaching me how to read
And my house is like a watchman's hut
Made of branches and cane
Are you satisfied with my status?
I have a name without a title!
Write down!
I am an Arab
You have stolen the orchards of my ancestors
And the land which I cultivated
Along with my children
And you left nothing for us
Except for these rocks ...
So will the State take them
As it has been said?!
Therefore!
Write down on the top of the first page:
I do not hate people
Nor do I encroach
But if I become hungry
The usurper's flesh will be my food
Beware ...
Beware ...
Of my hunger
And my anger!
woensdag 11 juni 2025
Het lot van Marinus N.
Zou alles in je jeugd al
bepaald zijn?
De ziekte die je veel te vroeg sloopte.
Je liefje uit je dorp, het werk
dat je deed.
Zou er enkel lot bestaan en
geen wil?
De zondag wandeling die rook
naar dood.
De hond had een konijn in
zijn kaken.
(Ik ben een keer op je verjaardag geweest).
’s Nachts spookte er van
alles door m'n hoofd.
Er was plek voor geluk, hoop ik voor jou.
Er was een bucketlist, en jij was de druppel.
(dus daarom ontbrak je op de reünie).
Het bleek een gelopen race, bleekwit
was je.
Of je nog iets had aan te
geven? Smart,
raaf, maan, graf, lot, het
was er allemaal.
zondag 8 juni 2025
Vapen? Gewoon doen
De tabakslobby zal Trouw dankbaar zijn.
zaterdag 7 juni 2025
Coda Talks - local
We hadden voorafgaand aan deze soiree, al gegeten in een restaurant iets verderop, Mazar, een Afghaans restaurant. Rustig, netjes, goed geprijsd, aardige bediening, maar de maaltijd was wel wat droog.
Ik wilde nog naar Nawijn & Polak, naar de kelder, in de kluis, met de afgeprijsde boeken. En ik kwam daar weer uit omhoog met vier titels: Hoofdbrekens en kopzorgen van Johan Ter Maten, Eindpunt en andere gedichten van John Updike, vertaald door Rob Schouten, Boekhouder van het Rusteloze, van Norbert De Beule en bevel getuige 176774 en vertel, van Jaap de Boers. (Samen nog geen 25 euro). Er werd verbouwd in Nawijn & Polak. Het plafond lag eruit, je keek zo naar de tweede verdieping. Er was al wel een trap, maar nog geen leuning. Geduld (en ondertussen flink stoffen).
En ik moest nog inkt voor mijn Sheaffer kalligrafie vulpen, maar Sheaffer bleek al jaren niet meer te bestaan, hoorde ik in Crea-Art. Ik koop de cartridges wel via internet, de inktpatronen en de flesjes inkt zijn nog gewoon te bestellen.
Coda Talks stond dit keer in het teken van ‘lokaal’, de regio dus. En dat verklaarde ook gelijk de aanwezigheid van Gijs Wilbrink en BroederDieleman, in het forum, respectievelijk de Achterhoek en Zeeuws-Vlaanderen. (Ook al verklaarde Gijs dat hij inmiddels al langer in Utrecht woonde dan dat hij ooit in de Achterhoek, de Liemers had gewoond). ‘De regio is hot’, trapte de gespreksleidster af, zie de opkomst van de politieke partij BBB, en de trek van Randstedelingen naar de goedkope koopwoningen in het Oosten. Maar evengoed werd de regio soms ook aan zijn lot overgelaten en was er sprake van leegloop, krimp.
Het thema van deze Coda Talks, kortom, waaierde gezellig van links naar rechts, er was ook nog iemand met een verhaal over citymarketing, onderbroken door een pauze waarin men wat kon socializen en een drankje kon halen. Ik sprak Gijs Wilbrink nog kort in de pauze en vroeg hem of hij de roman Oorlogshond van de veel te vroeg overleden Robert Anker gelezen had. Nee? Want Anker had in deze roman het streven van zelfstandigheid van Achterhoek als thema, het zich losmaken van de Randstad. Gijs noteerde de titel in zijn telefoon. En Maria kocht van hem zijn non-fictie boek Strangwater, een wandeling.
Tijd om weer terug te gaan naar Deventer.
Paper Art Apeldoorn 2025
Het was natuurlijk niet onze eerste Paper Art bezoek in Apeldoorn; in de boekenkast thuis telde ik vier catalogi van deze biënnale, dus dit was de vijfde keer dat we deze expositie in het Coda bezochten. En misschien lag het daaraan. Dat we al te veel wisten, dat we al te veel gezien hadden. Dat we niet meer zo snel onder de indruk waren. Dat we niet gelijk bakvissen in zwijm vielen bij een kunstwerk van papier. Dat verrukking zich dit keer niet echt liet zien, dat blasé misschien zelfs een beetje op de loer lag? Of was deze editie van Paper Art nou minder spectaculair dan de vorige edities? Waren we onze onbevangenheid kwijt en keken we te kritisch? Waren we wat kwijtgeraakt in onze kunstbeleving?
Maar.
Er was dat wezentje van Johannes Langkamp. In het begin van de expositie al, vooraan. Daar was hij, of zij. Daar tastte het schepseltje van papier voorzichtig aarzelend de omgeving af. Heel behoedzaam, teder haast, bewogen haar pootjes. Niet allemaal in dezelfde richting, niet allemaal op hetzelfde moment. Het zag er breekbaar uit. Aandoenlijk eigenlijk. Ik kreeg met het kunstwerkje te doen: ging dat wel goed zo, kon ik niet ergens te hulp schieten, van dienst zijn? Wat zochten die papieren armpjes, die tentakeltjes? Wat waren ze kwijt? Het greep mij aan, dat tevergeefs zoeken. Onvermoeibaar ging het bewegen voort. Was dit een gedicht? Wat werd hier verbeeld?
Paper Art Apeldoorn 2025, is te zien tot en met 25 november 2025