Peter Griffin!

Je zat vast in de lift, meer dan een uur. Er zat kauwgom op de alarmknop en de stem uit de luidspreker klonk niet echt vertrouwd.  Er was een kier, op straat zag je niemand. Tijd zat om te denken. Je arm zat ook nog in het gips, dat jeukte erg. Je moest dus schrijven met je andere hand. Zwemmen kon je dus deze zomer vergeten. Je had toen een vriendin, die was gewoon een streepje, ze had een hele snelle motoriek. Soms wat ongecoördineerd: op het strand liet ze haar haring in het zand vallen. Je had met haar acrobatiek gedaan. Je was met je fiets over de kop gegaan: je had thuis de röntgenfoto aan de ruit geplakt. En van de week was er al twee keer iets omgevallen op de plek waar jij je net nog bevond – spooky. Thuis was je op die ladder geklommen om die doeken van de muur te halen, je wilde iets nieuws. Maar eerst moest je die muur opnieuw witten, je weet hoe dat gaat. Je begint met iets kleins en voordat je het weet staat alles op z’n kop. Er waren buren. Er kwamen misverstanden, maar je blunderde je er dapper dwars doorheen. Je voelde je onderhand Peter Griffin -  en dat voelde helemaal niet gek, dat voelde goed!

Tuin in de zomer

Er is die tuin, in het midden van de zomer. Daar op de achtergrond, is die kerk, veel te groot voor dit gehuchtje. De kerk was als filmdecor gebruikt, dat begreep je gelijk. Je zag de kerk, je zag de gieters op de begraafplaats ernaast. Je hoort in je hoofd een psalm. Je ziet de zwartgeklede stoet. Naast de tafel in de tuin is die hond die wacht tot die bal wordt weggegooid. Je maakt een schijnbeweging, je gooit, je gooit weer. Op die tafel een gestage fles wijn en een stapel boeken. Je hoort de buren ruzie maken: geef me godverdomme je pincode! Er wordt besloten de politie te bellen. Enfin, zij ging weg met de ambulance natuuren hij werd met de handboeien om afgevoerd. Dag buurman! De hele buurt liep uit. Waar was je gebleven? We prijzen ons geluk. Je nichtje holt met een fototoestel achter een vlinder aan.  Het is veel te heet om in de groentetuin hiernaast te werken. Toch gebeurt het, er wordt meloen geoogst. Het moet af vandaag, de rij moet van het land, denken we sterfelijk. Tegen de felle zon hebben we lappen om onze hoofden gewikkeld. We spoelen ons schoon aan de kraan. De avonden hier duren lang. Naast het terras zoemen de bijen. Het wordt laat. Er moet veel gezegd. Er is dan een schijnsel in de schemering, alles herhaalt zich vroeg of laat, toch zijn we verrast, je bent de vogels voor: het blijkt de zonsopgang.

Yevgeni zoekt een nieuw huis

Yevgeni ga niet wonen bij Cees, Tinus of Jos,

maar kom wonen bij mij. Bij mij mag je altijd laat naar bed.

Mag je ’s nachts door donkere gangen dwalen en mag je

schijnen naar de sterren en de maan met een lantaarn,

ver van die nette en stijve meneren vandaan.

Als je gaat wonen bij Tinus, Cees of Jos, moet je

altijd lezen in oude en stoffige folianten. Moet je altijd

boeken lezen van dooie meneren en mevrouwen.

En verhalen horen over dooie koninginnen.

Moet je altijd spruitjes, witlof en spinazie eten.

Yevgeni, ga je wonen bij Tinus, Cees of Jos,

dan zul je nooit mee mogen naar het stadion

van Kowet. Dan zal je nooit een balletje trappen,

of vies worden van het gras in het park.

Yevgeni, als je gaat wonen bij Cees, Tinus of Jos,

dan ga je nooit juichen met je handen

in de lucht of met je shirt over je hoofd

of een toffe sliding maken. Want foeballe,

daar halen die heren hun neusjes voor op.

Als je gaat wonen bij Cees, Tinus of Jos,

dan zul je nooit beleven hoe het is

om te hardlopen en trainen in de regen.

Daar kunnen de broeken, pardon, de pantalons,

van Cees, Tinus en Jos namelijk niet tegen.

Zij blijven liever in plooi bij de kachel hangen.

Als je gaat wonen bij Cees, Tinus of Jos,

dan beland je in het vacuüm van het Internet.

Je hebt daar geen bereik. Je hebt er geen blog,

geen snapchat, je kunt er niet appen,

je kunt daar niet online gamen – Yevgeni,

bij Cees, Tinus en Jos ben je

in een dorre digi Goelag aanbeland.

Als je gaat wonen bij Cees, Tinus of Jos,

dan moet je luisteren naar muziek van

dooie Franse meneren. Alles moet

theatraal en gedragen. En zeker zonder beats.

Als je gaat wonen bij Cees, Tinus en Jos,

moet je altijd saaie kleren dragen,

kun je geen kritiek verdragen.

Moet alles bij het oude blijven, want

die moderne tijd, da’s geen kwaliteit.

Yevgeni, loop vannacht met mij mee naar de maan.

Ver van die saaie en dooie meneren vandaan.