Door de week heen 7

Donderdag 25 januari

Als je vroeger ergens uitging in een vreemde stad, en het was gezelliger geworden dan je dacht, en ook later geworden dan gepland, dan dacht je, kom, ik neem wel een hotelletje. Dan was er alleen wel een probleem: je moest eerst aanbellen bij een hotel, dan informeren of ze een kamer hadden (en of tie betaalbaar was voor jou), en dan moest je ook nog een beetje een betrouwbare indruk maken op de nachtreceptionist van dienst. Want als je vervelend dronken was, en luidruchtig, en een verse wietgeur verspreidde, en onbeschoft (je dacht zelf: gevat, lollig) was, dan slonken je kansen om door de ballotage te komen, en stond je weer op straat.

Gelukkig is er nu Booking.com. Als je nu luidruchtig, brutaal, dronken, stoned en vervelend bent, geen probleem: je boekt vanuit de kroeg, en later wapper je jezelf met je mobiel het hotel binnen. En kun je daar gewoon doorgaan met, nou ja, eigenlijk alles wat overlast kan veroorzaken, en jij weet hoe dat moet.

Van de week had ik twee van dit soort gasten in het hotel. Gasten die je, als ze aan de balie waren verschenen, afgescheept had met een smoes, sorry, we zijn vol. Afgelopen nacht, het liep al tegen 03.30 uur, werd die ene gast, hij was kennelijk ‘even’ wat wezen drinken in de stad, tussen twee politieagenten weer terugbracht naar het hotel. Volkomen van de wereld. En ondertussen het ene fantastische verhaal na het andere: dat hij een café had, dat hij zijn paspoort en bankpas kwijt was, dat hij ‘s avonds onwel geworden was in de trein, dat hij daarom met de ambulance vervoerd moest worden (evengoed vertelde hij dit met een blikje Red Bull in zijn handen). Maar meneer had geboekt via Booking.com, dus ja, binnen is binnen. De agenten wensten me nog sterkte en zeiden: ’Als meneer niet gaat slapen, en gekke dingen gaat doen, hier de boel kapotmaken, gewoon bellen.'

Die andere gast was de agressieve, de intimiderende, de kanker, kanker schreeuwer, het opgewonden vaatje buskruit met het korte lontje dat niet goed tegen drank kon. (zie Door de week heen 5). Meneer is op zijn gedrag aangesproken door zijn leidinggevende, en hij, de kankerschreeuwer dus, heeft het hotel met zijn staart tussen de benen verlaten.

En gisteravond had ik nog een korte ontmoeting met een vrouw die ik wel vaker zie in Deventer. Is ze dakloos, is ze zwerfster, is ze ziek, in de war, is ze in behandeling? Ze is in ieder geval triest. Ze heeft problemen, dat is duidelijk. In de stad klampt ze mensen aan: ‘mag ik u iets vragen, mag ik wat geld, ik ben misbruikt in de kinderprostitutie, en anders beland ik op straat.’ Ik ken haar blik, ik ken haar stem, ik ken haar tekst.
Op straat probeer ik haar beleefd af te wimpelen, maar nu belt ze aan. Dat vraagt toch weer een andere houding. Toch vanavond even op de straat-app informeren of ze bij elke voordeur haar verhaal houdt.

Om mezelf een beetje op te monteren te midden van al deze nare naargeestigheid van deze week, had ik mezelf getrakteerd op het boek van Dause von Kippfest, De onbeschrijflijke geschiedenis van het mysterieuze geval de Depperdreck.  Het boek leek mij zo aantrekkelijk omdat het op Nurksmagazine, werd omschreven, door de auteur zelf, als ‘Het is echt bar, bar en bar- barslecht’.

Maar, domper, vandaag een berichtje van boekhandel Donner in de mail:

Het bovengenoemde door u bestelde artikel is niet op voorraad in onze winkel en helaas niet leverbaar via een van onze leveranciers. Wij zullen uw bestelling op dit artikel daarom moeten annuleren. Het aankoopbedrag wordt binnen enkele werkdagen op uw rekening teruggestort.