Door de week heen 5

Dinsdag 23 januari

Toch eerst even gekeken in de bundel De pap der tijden, waarin opgenomen ‘Door de weken heen’’ , de dagboekverslagen van Johnny van Doorn waaraan ik toch de titel van mijn reeksje aan ontleend heb. Hoe deed hij het eigenlijk? Maar Van Doorn lezen, is Van Doorn horen. Dat gaat gelijk samen. Dat komt, Johnny van Doorn was in de jaren tachtig vaste gast in de VPRO boekenprogramma’s op de radio: Pandemonium en Music Hall. Daar las hij zijn stukje voor met zijn kenmerkende Ernhemse, ietwat bekakt lijkende toon voor. Met van die lang aangehouden lettergrepen. En het lijkt allemaal misschien wat licht en triviaal, Johnnys belevenissen, thuis in de stad en op tournee, maar probeer het maar ‘ns na te doen op schrift. En ja, het recept van de medicinale knoflooksoep met 40 teentjes knoflook, staat er ook in (bladzijde 218).

Bij de overbuurman werd vandaag het dak deels vernieuwd. Alle pannen er eerst af, dan isolatiemateriaal en plaatwerk bevestigen, en dan de pannen weer terugleggen. En dat alles ongezekerd uitgevoerd, alle vier de dakwerkers klauterden via goot en dakkapel naar de nok, zonder aan tuigje of touw bevestigd te zijn. Ik was hierin geinteresseerd omdat het dak van mijn huis er ook een keer aan geloven moet, hup, de moderne tijd in. Maar wat een werk.

Podcasts doe ik eigenlijk niet aan. Ik luister daar niet naar. Maar er is één uitzondering: de nieuwecontrabas, (met  Chretien Breukers, een elitaire Limburger, en Hans van Willigenburg, zomaar een Zuid-Hollander’). Een literair programma, serieus, maar ook weer niet te, en er is ruimte voor kritiek, spot, humor en rel. Een aanrader. Het is een literaire podcast, boeken dus, maar het duo kijkt wel ‘ns verder, en nu waren ze bij een film beland: Perfect Days, van Wim Wenders. En daar waren ze nogal lovend over. En daar hoorde ik de kwalificatie al: de film was zo poëtisch. ‘O nee’, dacht ik, ’zij ook al?’
Ik heb de film, als vroegere Wenders adept, zeloot, (ik heb zelfs een tijd met dezelfde bril op mijn neus gelopen als hij) ook gezien, en was er wat gereserveerder over.

‘Dit is meer poëzie dan ik in de meeste hedendaagse dichtbundels tegenkom’ en ‘poëzie komt hel erg dichtbij wat deze film is’, en ‘het lijkt allemaal erg alledaags, maar er zit zoveel achter’ en ‘voor poëzie hoef je niet op reis’ en ‘wc’s schoonmaken kan ook al poëzie zijn’ en ‘het effect dat de film heeft wordt als poëtisch ervaren, terwijl een heleboel hedendaagse bundels vooral slim willen zijn.’ (Een van beide heren had de film zelfs twee keer gezien.) Enfin, ik denk er iets anders over. (Niet over die zogenoemde slimheid in dichtbundels, dat vind ik namelijk ook). Wel mooi hoor, Perfect Days, (ondanks de afwezigheid van drama, romance en plot) maar overdrijven kan ook poëzie zijn, zullen we maar denken.

Had ik verder nog iets? Afgelopen nacht had ik te maken met een zeer geagiteerde, agressieve, intimiderende gast in het hotel, met een erg kort lontje, op zoek naar zijn 'kankertelefoon'. Zo iemand kan je werkplezier erg vergallen. (De telefoon bleek hij uiteindelijk zelf aan zijn 'kankeroplader' gehangen te hebben, en daarna, drank, vergeten.)