Vanmiddag bedachten we, we waren toch in de buurt op de zondagmiddagwandeling, om nog even bij de Bergkerk langs te gaan. Wie weet was er wel een tentoonstelling. Ik hou die dingen nooit zo bij, dus het is altijd een verrassing wat je ziet. Welke kunst zou er nu geëxposeerd zijn: klassiek? Een obscure naam, een stadsgenoot misschien? De entree is meestal gratis, dat verlaagt de drempel gelijk natuurlijk.
We waren wat vroeg misschien: we liepen tegen de witberokte statafels aan waarop onaangeraakte schaaltjes met pinda’s stonden. En daarnaast stonden de flessen met rode wijn: de vernissage van de tentoonstelling was vandaag. De genodigden waren er nog niet, maar de schilderijen hingen er al wel. We deden een rondje langs de doeken en de schilderingen-op-papier.
De schilder van dienst van vandaag was George Meertens, wonend en werkend in Nederland en Hongarije. Daar maakt hij zeer expressieve, wilde doeken die – nee, geintje. Als er twee woorden geen betrekking hebben op het werk van Meertens zijn het wel ‘expressief’ en ‘wild’.
De flyer meldt dat Meertens zijn schilderingen ‘kleurrijke en troostende ontmoetingen met eenzaamheid’ noemt.
Nou ben ik wel wat gewend van het proza, de kunstbeschouwingen, de werkbeschrijvingen, de verklaring van de betekenis van het kunstwerk als het geschreven is door de kunstenaar zelf. Het is meestal, of om niet door te komen, onbegrijpelijk, pretentieus of een stapeling van clichés. Hier was het helaas niet anders: ’kleurrijke en troostende ontmoetingen met eenzaamheid.’ (of zelfs existentiële eenzaamheid)
Ik zie wel vaker kunst. En ik ben een lezer. En ik ben een denker. Dus bij zo’n tekst denk ik gelijk: kleurrijk? Dat ga ik checken, kwestie van kleuren tellen. En hoezo ga ik hier eenzaamheid ontmoeten? Ik ben hier in plezierig gezelschap. Maar wacht, het kan natuurlijk zo zijn dat de schilder eenzaam was, en dat hij bij deze doeken troost vond. Ale interpretaties staan natuurlijk open bij kunst.
Maar goed, laten we eerst maar ‘ns gewoon een rondje lopen door de kerk en kijken. Gewoon kijken. Wat hangt er. Wat zie ik.
De Bergkerk is een ruime expositieruimte, met veel mogelijkheden in de nissen en hoeken om elk werk tot zijn recht te laten komen.
De expositie, The Hermits’Handshake, Bergkerk Varaties II, genoemd, bestaat uit grote werken: verf op doek. Volgens de beschrijving ‘nodigen ze eerst uit tot een beschouwing, eerst met het oog, dan met het hart en dan met het gevoel.’ In ieder geval geldt voor alle drie de versies dat het ‘intens’ moet zijn. En ook volgens dezelfde flyer ‘je krijgt er niet makkelijk grip op.’
Wat we zien zijn doeken, zonder afbeelding, in één kleur beschilderd, vroeger zouden we dat ‘monochroom’ hebben genoemd, maar Rothko is hier weg. En de verf is niet dekkend. Je ziet de ondergrond. Een heel schilderij met blauw heet Memories, Memories White, of Sky, een ander heet Ground, en dat schilderij is niet blauw natuurlijk. En dan was er nog een doek getiteld ‘Loutering.’ Suggestief wel, maar daar blijft het dan bij. Je krijgt er zo inderdaad ook geen grip op.
Volgens de informatie op de flyer maakt het uit of je doeken ’s ochtends of ’s middags tot je neemt: dan is het een andere beleving, het ‘licht speelt ermee’ immers.
‘Je ziet de ondergrond’. Dat zou ook diepte kunnen suggereren en de bewegingen van de kwast. Nou, vooruit, daar ben ik ook niet ongevoelig voor. Maar als dat het enige is, dan ben ik gauw uitgekeken.
De kunstwerken op papier waren op A4-formaat, en waren op dezelfde wijze monochroom behandeld. Het was wel heel erg veel van hetzelfde: nergens iets figuratiefs, nergens een glitch.
De flyer hielp niet echt mee door te melden dat ‘de wandeling door de Bergkerk een zaak was van afstand houden en toenadering zoeken.’ (Dit omdat anders de schilderingen de Bergkerk zouden kunnen beheersen).
Eigenlijk was het behoorlijk veel van hetzelfde wat er te zien is in de Bergkerk. Je kunt natuurlijk zeggen: ’Ja, maar dat is de beeldtaal van die kunstenaar. Dat is wat hij met zijn kwasten doet.’ Maar al met al was het gewoon eentonig en saai. Er was geen variatie, er was geen hoogtepunt in deze kleurenwaaier.. Al die vlakken verf, dat sloeg behoorlijk dood.
‘Het schilderij moet niet alleen een gevoel van schoonheid overbrengen, maar ook van tijd en concentratie’, probeerde de flyer nog. Het schilderij heeft het er maar druk mee, en dan lukt het ook nog ‘ns niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.