Gekkies zijn overal

In het restaurant nam je plaats, wegens grote drukte, aan de stamtafel.

Je zat naast een dame. Ze had je normaal en verzorgd geleken,

je had een snelle check gedaan; schoenen, 
daaraan zag je het toch vaak het eerst,
tanden, natuurlijk wit en regelmatig, sporen van

recent kappersbezoek, vingers zonder nicotinevlekken,

ze had een brede vocabulaire sprak zonder merkbaar accent,

en ze een vaste hand die haar bestek en glas beroerde.

Jullie hadden het over het weer, de kaart van het restaurant,

stadswandelingen, zorgen over ouderwordende ouders,

streken van politici in het algemeen en de premier in het bijzonder.

Kortom, niets bijzonders, niks aan de hand. Begint ze ineens,

out of the blue, over chemtrails, en of ik wel wist hoe link

die dingen waren, en wie -complot!- er achter zaten.

Je werpt wat tegen, je bent wat verbijsterd, chemtrails, wtf.

Argumenten, concludeer je, gaan hier niet werken.

Je grijnst wat ongemakkelijk, je denkt: hoe kom ik hier weg?

Je wenkt de ober: je slaat het dessert hier maar 'ns over.