Rob Schouten op het PoëzieTuinfeest Deventer en de Zeloot

Hoe lang is het al geleden dat de dichter Rob Schouten voordroeg op het PoëzieTuinfeest van theater Bouwkunde in Deventer, 10 jaar, of toch eerder 15 jaar? Hoe dan ook, ik kan me zijn optreden nog goed herinneren. Ik was tijdig aanwezig in de Iordenstuin, want ik was fan. Ik wilde dat niet missen. En ik was voorbereid. Want ik was fan. Niet speciaal van Rob Schouten, maar van één gedicht van hem, daar ging ik helemaal van omver, het gedicht ‘Ongoocheling’. Waanzinnig goed vond ik het. Het verhalende, de teneur, het ritme, de misantropie – ging het over mij?

(hier een fragmentje) 

Vandaag sprak ik iemand in wereldbeelden,
een oude opkoper die weinig bood.
Als je het kwijt wilt kan het niet veel zijn,
zei hij, en anders moet je het maar houden.

Hij sprak me moed in. Houd het, beste vriend,
wat denk je ervoor in de plaats te krijgen?
Het paradijs heb ik niet voor je bij me
en onder ons gezegd, het is er niet.

Maar ik hield aan, hardnekkig en wanhopig.
Wat biedt u, vroeg ik, slaap? krankzinnigheid?
vrouwen? mystiek inzicht? soms medicijnen?
de Zin? begaafdheid? misschien medelijden?

Enfin. Ik had die bundel, ‘Een onderdaan uit Thule’ in huis, en kopieerde daaruit het tweepagina lange gedicht, dat wilde ik meenemen naar het Poëzie Tuinfeest. Mijn plan was namelijk om Rob Schouten te ontmoeten voordat hij het podium opging. Dan kon ik hem mijn verzoeknummer overhandigen.

En daar staan we in de Iordenstuin, mijn lief Maria en ik, en daar komt Rob Schouten aan, met in zijn handen zijn papieren en bundels. Ik haal diep adem, stap naar voren en spreek hem aan. Ik weet niet meer precies wat ik gezegd heb, maar ik vroeg of op zijn repertoire van vanavond ook het gedicht ‘Ontgoocheling’ zat. Nee, dat zat het niet. ‘Ah, maar ik heb een kopie van het gedicht bij me.'

Rob Schouten nam de fotokopie in ontvangst, en nam plaats achter het katheder, en begon te lezen. Ik wachtte af. Zou hij het magische, epische gedicht dat mij zo getroffen had voorlezen?

Maar daar was het: ‘Ik heb ooit, het is alweer wat jaren terug, het gedicht ‘Ontgoocheling’ geschreven, en een Zeloot hier, wilde graag dat graag, ik kreeg het verzoek, horen.’

Ik hoorde een onderdrukt gelach naast me: ‘’Hpmf, zeloot, proest, zeloot.’ Dat was mijn lief, Maria.

Rob Schouten las op het podium het gedicht ‘Ontgoocheling’ voor, en dat deed hij goed, het bleef ook een sterk gedicht natuurlijk, maar dat ‘Zeloot’, dat beet. Ik klapte lafjes. En ik glimlachte als een dichter met kiespijn.