Het heeft natuurlijk z’n voordelen als je fris van de lever, niet gehinderd door enige bezonkenheid, je impressie op papier zet, maar het geeft dan niet een volledig beeld. En ook niet echt een afgewogen. Maar ja, het alternatief is een week wachten, maar het leven gaat ondertussen wel door natuurlijk, en voordat je het weet ben je alweer opgeslokt door andere zaken, plus dat je de helft dan alweer vergeten bent, en dat je het dan moet hebben van foto’s om het geheugen weer een eindje op gang te helpen.
Waar waren we gebleven? Bij die mooie locatie De Lovie, dat kasteel in verval, te midden van een groen park met vijver. In het park, op een kleine rotsheuvel, staat een prieel, een rond paviljoentje met zuilen rondom. Tussen die zuilen wapperen de meterslange banieren, voorzien van teksten, voorzien van afbeeldingen in de vrije lucht. Sommige zijn al gerafeld, er zijn banieren met gaten, met scheuren. Er kleven bladeren aan en zitten modderspatten op. De elementen hebben hier vrij spel, zij bepalen wat er hier met de kunst van Alice Obee gebeurt. De folly staat, niet per ongeluk, precies op de zichtlijn van De Lovie.
Was alles mooi en de moeite
waard dan op deze locatie? Nee. In de herdenkingskapel bevindt zich een
kunstwerk van Jem Finer, een geluidskunstwerk. Jem Finer was ooit een van de
oprichters van de folkpunk band The Pogues. Maar.
Het kunstwerk bestaat uit een
boxje waaruit het geluid van een klankschaal komt. Dus gaat het in de kapel van
Zoem, pieng, tsjing, whoesje, tingel tangel, zoemzoem brom. Het
verschilt niet veel van de muzikant die hier op zaterdag met zijn
klankschaal op een kleedje tegenover de Jumbo zit. Was toch Pogue
gebleven, denk je dan.
En dan is er nog iets. Het eerste kunstwerk dat de bezoeker ziet als zij kasteel De Lovie binnengaat, twee giga handen op de grond, is een werk van Koen Vanmechelen. En als u denkt, waar ken ik die naam van, Koen Vanmechelen is éen van de vier organisatoren van het Kunstenfestival Watou. Hij staat niet als curator vermeld, maar als ‘inspirator’. Maar toch, een prominente, invloedrijke positie. En zijn werk is niet enkel in De Lovie aanwezig, maar ook in De Pastorie. Daar is een grote foto van Vanmechelen, met zijn vrouw te zien.
Je kunt je afvragen als je functie inspirator is bij een groot Kunstenfestival, of het wel zo’n goed idee om jezelf dan zo prominent naar voren te schuiven. Doe het niet, zou ik zeggen. Het komt vreemd over.
Was er nog wat blijven liggen? O ja, we waren aanwezig bij de prijsuitreiking van de Poëziedebuutprijs, die was zaterdag om 15.00 uur in de Parochiezaal. We namen plaats in de zaal, want we waren benieuwd. De winnaar was Bob Vandenbroeck met zijn bundel ‘De richting is richting omleiding, en hem werd de prijs, een bedrag van 1500 euro, overhandigd. Gefeliciteerd Bob. Maar. Toen begon het programma rondom de laureaat: er was nog een dichter uitgenodigd, namelijk Bernke Klein Zandvoort. Zij was uitgenodigd omdat Bob en Bernke mekaar over en weer zo herkenden in hun beider werk: ‘het voelde als een soort thuiskomen’ verwees Bernke naar de gedichten van Bob. En Bob op zijn beurt voelde zich verwant met werk van Bernke. Enfin, het zaallicht ging uit, en Bob, Bernke en de gespreksleider, verloren zich helemaal in de onderlinge verwantschap. Links van mij lag een hond te slapen onder de stoelen, en in het gangpad wiegde een jonge moeder haar zacht huilende baby. Vanaf het podium hoorde ik de welwillende, begrijpende, herkennende stemmen, de cadans van de woorden wiegden mijn ogen haast in slaap. En ik was ineens aanwezig in een aflevering van Plakshot: de Narsisters. Die weeë, van begrip overlopende vlogsters, altijd open voor begrip, contact, sharen, community: Ik voel je.
Toen dit warme, maar toch ietwat wel verstikkende bad over de 16.15 uur grens ging, en er nog steeds geen afronding in zicht was, besloten we maar stilletjes de Parochiezaal te verlaten. Ik kijk naar mijn entreekaart: alle locaties zijn afgetekend, ik mag naar het terras van cafe Mademoiselle, voorheen Dirk, en ik bestel een Hommel.
Vannacht wacht mij weer het trappenpuzzellabyrint.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten