Aan M.J.

Je had je toekomst goed doordacht en afgewogen,
je had de streek verkend, te voet, wat lag hier voor je?
Hier, in je oude drukke stad zou je je huis verkopen
je geschiedenis achter je laten, je oude adressen
en afscheid nemen van wat je hier bond: de rivier,
de mensen, je bubble, werk – zelfs de Damiaatjes
om negen uur: ting ting ting, je nam er afscheid van.
Je schreef: er was een trein, er was je blog – je hoefde
hier alleen nog maar afscheid voor even te nemen,
een vaarwel was het immers niet: er was mail, er kon ge-appt,
er kon bezocht in het nieuwe leven, waar je je draai
gevonden had. Hier zou je dit, en ook dat. De horizon
glansde boven de glinsterende rivier.
Je voetstappen waren inmiddels bijna overal rondom
de uiterwaarden te vinden, je zocht, je vond, je schreef.
Je was beminnelijk, je was ruimdenkend en je las en
je schreef, en ik las jou, je was een van mijn zekerheden
‘Je had goddank twee goede longen’ dichte Komrij,
o nee, toch niet. Je werd plots wreed uitgegumd.