Wollah

Ze had van te voren gebeld. Een rustige vrouwenstem. Of er nog een kamer was voor vannacht, een tweepersoons. Honderdvijentwintig euro? En kan dat dan cash betaald? Dat is goed, dan komen we over anderhalf uur. En om 01.00 uur ’s nachts stonden meneer, en een zwaar en gewaagd beboezemde mevrouw, voor de deur, kinderen van Noord-Afrika. De kamer was prima, maar was de bar nog open? Want dan namen ze graag een fles Sauvignon en twee glazen, en een glas Johnny Walker Black Label mee daar naartoe. En een fles Wodka, o, mag dat niet?

Later klonk vanuit hun kamer gelach en muziek. En gepraat in een taal die ik niet kende. Beiden waren rokers, dus regelmatig gingen ze samen naar buiten om bij de voordeur te roken en verder te praten waarbij mevrouw steeds enorme hoestbuien kreeg. Of ze nog een drankje konden bestellen? Nog een Johnny walker met cola en ijs misschien?
De Ramadan was duidelijk voorbij vannacht.

Het liep al tegen vijf uur, toen meneer zich meldde bij de receptie, hij was gekleed in zijn singlet, bedtijd, zo te zien. Hij had een question. Of ik een tablet had. Of ik een wat had? Voordat ik kon vragen of hij misschien een Paracetamolletje bedoelde, verduidelijkte hij: Viagra.