Kunstwandelroute Hummelo 2024

Wat zou je kunnen doen tussen Pasen en Pinksteren? De Kunstwandelroute van Hummelo (Gelderland) lopen natuurlijk. Elk jaar is er in deze periode over het Landgoed Enghuizen een kunstroute uitgezet van ongeveer 4 kilometer, met daarop dit keer 33 kunstwerken. En er is geen entree, het is gratis. Maar je wilt natuurlijk wel weten wat je ziet, het blijft moderne kunst immers, en je wilt misschien ook wel weten wie het gemaakt heeft. Er is een catalogus te koop voor 6 euro met daarin de nodige informatie, plus foto’s van de kunstwerken. Plus ook nog ‘ns een prijsvraag: wie maakt de meest aansprekende foto van deze kunsteditie?

Enfin, ben je in de buurt, en heb je een uur of drie over, parkeer je fiets of auto bij hotel restaurant De Gouden Karper, trek wel stevige schoenen aan, want het traject is wel modderig, en geniet, of bekritiseer, dat mag natuurlijk ook.

De Kunstwandelroute van Hummelo bestaat al sinds 1999. Maar voor mij was dit de derde aflevering die ik meemaakte, sorry dat ik het zo laat ontdekte. Wat zo fijn is aan dit kunstproject is de omgeving. Het landgoed van de graaf Van Rechteren Limpurg, het dorp Hummelo, en het terras van De Gouden Karper. Hou je van rust, kleinschaligheid, natuur, dan is deze kunstroute een overweging waard.

Wij hebben voorafgaand aan onze wandeling buiten geluncht bij de Karper, wat wil je ook als het ineens 23 graden is? De klok van de Hervormde Kerk die tegenover het hotel/restaurant staat, sloeg half 1, tijd om de rekening te betalen en de kunst te bekijken. Ik kocht de catalogus bij het kraampje van de organisatie. De dame had een hoed op en droeg een vrolijke blouse. ‘Is uw werk ook te zien op de route?’ vroeg ik. ‘Ja, ik ben nummer 7’,  antwoordde Gebke Westra ‘alleen de foto in de catalogus doet het werk geen recht.’

En, we lopen nu wat vooruit op de zaken, maar Gebke had gelijk: het kunstwerk was heel sierlijk en vrolijkmakend, en de foto deed het geen recht,

De paden op de lahahahahenen in. En op een landgoed zijn dat gauw machtige beukenlanen. O, misschien even een waarschuwing vooraf: als je niet tegen vogelgezang kunt, hoog, repeterend, riedels, doordringend, kortom, wat vogels doen als de lente begint, keer dan om. Want dat is wat je de hele wandeling zult horen, continu. De hele tijd door.

En dan hebben we nog niet de schapen en lammeren genoemd met hun geblaat en gemekker. En aangezien die wollige, pluizige veestapeltjes ook poepen, is er ook een prikkelende mestgeur.

Goed, maar nu de kunst. Wat trof mij, wat viel mij op? Wendy Janssen heeft het kunstwerk Denkbepalen. Drie totempaalachtige sculpturen die niet gelijk hun betekenis prijsgaven. Ze hielden wat verborgen, en ze suggereerden van alles. Wat was dit? Ik zag stukjes krant, ik zag veel zwart, ik zag vreemde tekens, gezichten, ik zag geheimzinnigheid. Er waren doorkijkjes, en er was natuurlijk die enorme eik die er achter stond. Het kunstwerk maakte zeker indruk, maar het was lastig te zeggen welke. Mijn denken schoot alle kanten op.

Het volgende kunstwerk is van Piet Post, een juffertje in het groen: Eindelijk voorjaar: rokjesdag.In Iran lopen vrouwen die minirokken willen dragen, op stelten.Wat we zien is een groene vrouwenfiguur met een jurkje. Zou het Islamkritiek zijn? Het is niet echt duidelijk.

Verderop staan de 6 customized stoelen van Kristie Legters. Zij verwijst met haar kunstwerk naar de graven van landgoed Enghuizen: hun initialen zijn in de bekleding geweven. Je kunt er alleen niet op zitten.

En nu komt er iets vreemds: er mist een kunstwerk. Er is een kunstwerk verdwenen. Waarom? In de catalogus staat er nog een klein plaatje van de ‘Levenswade’, (dat in tegenstelling tot de ‘lijkwade’ gok ik), maar het ding is niet te zien. Wrang genoeg was de titel van het kunstwerk ‘Maar ik ben er nog’.

We lopen verder langs de kunstwerken, de een is interessanter dan de ander. Van de bijdrage van JokeVisser, drie keramieken huisjes, is vooral die waar Margriet van Enghusen, met rozenkrans is afgebeeld, in art brut traditie, bijzonder.

Hup, we moeten verder, langs de theepot van Marijke van Kampen, met die mooie kwaststrepen, langs de dieren van de Nachtwacht van Fieke Jolink, en dan komen we bij ‘Terugkeer van deDodo’. En wat een vrolijke kunstbende is dat. Kijk daar hebben we het Dodokuiken met moeder Dodo, maar ook, de hop, de ijsvogel, de specht, kaketoe, papegaai, het roodborstje en de uil. Welkom terug, Dodo.

Jammer trouwens, dat de theekoepel op het eiland in de vijver, niet toegankelijk is. Ik had daar graag gezeten, met een kopje thee, of zonder, dat had ook gemogen.

De actualiteit gaat aan deze kunstroute niet voorbij. Hier dringt het klimaat ook door in de kunst. ‘Naar de kloten!’ liet ik achter op de spiegel in het kunstwerk van RobChevallier. (Er werd de bezoeker gevraagd om een mening). Mooie foto’s, vond ik, maar wat weet ik ervan?

‘Al ligt een boomstam nog zo lang in het water, hij wordt nooit een krokodil’. Aan dat gezegde dacht ik bij het kunstwerk van Kees Donkers. Ook al verblijf je, woon je ergens nog zo lang, al je er niet geboren bent, zul je altijd een vreemde blijven.

Een actueel dingetje, over acceptatie en discriminatie enzo. Maar ik zat ernaast. Deze boomstam, gemaakt van bestek dat aan mekaar gesmeed is, verbeeldt ongebreidelde consumptiedwang. Ook erg natuurlijk.

We lopen verder, langs de female gaze, een exotische kamerplant die bestaat uit paarse wc-borstels, en onder dansende zoete hartjes die tegen mekaar klingelen, het gedicht op het zeil van Hans Mellendijk, naar de Omarming.

En bij het kunstwerk van Hermine Grob, of eigenlijk kunstwerken, want het gaat hier om drie bomen, werd er veel gefotografeerd door de bezoekers. Die gouden handjes, met armbanden van beukennootjes, die de bomen omarmden, brachten veel positieve reacties teweeg. ‘Laten we zuinig zijn op de natuur, omarm de bomen, zij geven ons zuurstof om te leven’, om de catalogus te citeren.

Bij de boerderij De Klevenhorst, kan de bezoeker pauzeren voor een sanitaire stop, een kopje koffie, thee, appelgebak, of luisteren naar een voordracht als het zondag is.

Helaas kan niet alle kunst altijd boeiend zijn voor iedereen. En dat is bij deze Kunstwandelroute natuurlijk ook het geval. Komt nog ‘ns bij dat we nu te maken krijgen met het fenomeen dat kunst die in de buurt van de uitgang van een museum hangt, op minder aandacht hoeft te rekenen dan kunst die dicht bij de ingang staat. Jammer dan, maar ik ruik de stal, ik wil naar huis, of naar de auto, of naar het bier. Kunnen we snel door?

Dus slaan we over: de zwammen in de bench, achter alle waarschuwingssignalen, de vierkante meter vlas, de bogen over de beek met daaraan hangend raffia, alles onder het kopje: verbinding (het zal ‘ns niet), de groene Chinese draak, mooi, maar de locatie is vreemd, en een uit latten vervaardigde folly.

Maar daar hebben we ineens een veld zonnebloemen in het bos, eigenlijk ook niet de beste locatie voor dit kunstwerk, immers, zonnebloemen in een bos? Toch weet dit kunstwerk te boeien. Wat doen uitgebloeide zonnebloemen hier in april? Zijn ze van brons soms? Nee, ze zijn echt. Hebben ze dan een half jaar ergens te drogen gehangen? En hoe kunnen die dingen rechtop staan? Zit er een standaard in? En wat is er met die perspectief vertekening? Vooraan is het pad toch breder dan achteraan? Intrigerend kunstwerk van Jozef Kemperman. Misschien wel het beste wat ik vandaag gezien heb. (Waarom heeft deze kunstenaar geen goede site?)

De wandeling sluit af met een serie portretten van Youzan Chen. Vanaf het doek word je aangekeken door 24 inwoners van Hummelo. Allemaal wit. In de begeleidende tekst staan eigenlijk alleen maar positieve verhalen. Iedereen is er altijd voor elkaar. Verbinding. Alles is prima, alles is goed hier in Hummelo.

Ondertussen tuft er, luid toeterend, een stoet E-choppers over het landgoed.

Tsja.