In het hopeloos verouderde, op-de-nominatie-om-gesloopt-te- worden, en daarom al jaren gesloten overdekte zwembad ‘De Blauwe’, aan de Noordervaart, heeft Dirkswoudenaar Henk Rademaker, in Dirkswoud beter bekend als ‘Gekke Henk’, zijn intrek genomen. En daar opent volgende week zijn tentoonstelling: Collages, gekke en niet gekke.
Henk Rademaker: ‘De Dirkswoudenaar heeft niets met waterpretparken. Heeft niets met golfslagen, heeft niets met duizelingwekkende driedubbele glijbanen, heeft niets met watervallen en wildwaterbubbels. De Dirkswoudenaar wil gewoon zijn of haar baantjes trekken: 50 meter vooruit, aantikken, keren, en weer 50 meter vooruit, en vooruit, voor de jeugd een duikplank. De Blauwe is failliet gegaan aan al die poespas. Maar nu heb ik er mooi mijn atelier, prachtige tegelwanden en een prachtige dramatische akoestiek, roep maar ‘ns wat.’
Er was een tijd dat Henk nog zonder het adjectief ‘gekke’ door de straten van Dirkswoud ging, maar hij draagt het als een Geuzennaam: ’Ja, ik ben opgenomen geweest, daar doe ik niet geheimzinnig over. Ik hoorde stemmen, zag overal gevaar, vertrouwde niemand meer, sprak niet meer en zonderde me af. Ik zag in allerlei zaken tekens. Stond er een rode auto voor mijn deur, dan deed ik de gordijnen dicht. Hadden de overburen een kerstkrans aan de deur hangen, dacht ik dat ze me dood wilden. Ik had amper contact met de buitenwereld toen. En ik verwaarloosde mezelf: ik douchte niet, at amper, en medicatie vertrouwde ik niet. Drank wel. Dus ik dronk. Gestaag. En veel.
En de televisie deed ik de deur uit, want ik dacht dat die straling mij beïnvloedde. En ja, ik had er wel voor de zekerheid mijn bijl in gezet. En ook in die van de buren. Die schrokken zich een ongeluk, dus toen kwam er die opname. Ook al dacht ik dus in het begin dat dat ook allemaal in scene was gezet. Dus ik speelde het maar mee. Man, wat een ellendige tijd was dat.’
‘Maar ik kreeg daar structuur, een dagindeling, medicatie, ik sliep eindelijk goed en ik ging naar creatieve therapie. Ook al dacht ik wel: wat een flauwekul. Beetje kleien en tekenen. Mij niet gezien. En omdat ik nog steeds een beetje in de contramine zat, ben ik gaan scheuren, een tijdschrift, hup doormidden, een krant, twee keer doormidden. Dat lucht op, de boel kapotmaken. ‘Je negatieve energie stroomt er dan uit’, dat is wat die therapeute zei. Ja, wat een heerlijke onzin vond ik dat. Dus om verwarring te stichten, dat was in die tijd bij mij niet zo moeilijk, begon ik al die gescheurde pagina’s weer aan elkaar te plakken met tape. Maar wel via mijn eigen balorige inzicht van toen dan. Ik deed maar wat, maar het was wel van mij. Terug kijkend was die therapie wel het keerpunt in mijn genezingsproces’
‘En toen maakte ik dus collages. En die maak ik nu nog steeds. Toen maakte ik ze omdat ik gek was, nu maak ik ze omdat ik kunstenaar ben. Als ik naar die collages uit die periode kijk, dan zie ik dingen die ik nu niet meer kan maken. Dat was echt ‘Gekke Henk’, intens werk wel, recht uit het hart, ruw, zonder opsmuk, erg energiek. Tegenwoordig werk ik wat netter, wat meer vanuit een idee, maar ik weet vaak ook niet wat het gaat worden. Maar scheuren en plakken ben ik blijven doen. Ik ben trots op waar ik uitgekomen ben.’
Ben Hoogeboom schreef voor Sargasso, nurksmagazine en voor zichzelf. Hij had het dorp Dirkswoud bedacht. Hij had de geschiedenis van Dirkswoud bedacht, hij had het dorp een stratenplan gegeven, een pastoor, markante middenstanders, een voetbalclub – wat je maar kon bedenken. En dat alles in een jaloersmakende, puntgave stijl. En ik hield zo van dat dorp. Van de Noordzijde, de Fourniturenzaak van Nellie Daas. En ik kon er slecht tegen dat met Ben ook Dirkswoud zou verdwijnen. Dus af en toe dwaal ik nog even langs de Noordzijde, de Zuidzijde en breng een bezoek aan de St. Clara Kerk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten