Treinroof

Ik had je al gezien, ik had je al herkend,
jij was het. Ik zag het aan je kleren,
je stemming en vooral je tas. Jij moest
het worden. Je had plezier, je praatte
met links en rechts en leek zorgeloos.
Je had een leuke dag gehad, en nu
ging je terug naar huis, met je tas vol
fotospullen die je naast je neer had gezet,
in het gangpad van de trein, in mijn zicht.
Je lette niet op, kortom, ik wel, ik had
focus, haha, en wachtte nu op het
beslissende moment, je wees, je pakte
je telefoon en zocht en scrollde en – weg was je tas.
Ik schoof hem naast mijn stoel,
stond op en liep, rustig, rustig, naar
een andere coupe. De tas nam ik mee.
Je had niets door, je had niets gezien.
Je hebt je tas nog niet gemist. Je bent
nog vrolijk en zorgeloos. Bij het volgende
station ga ik er uit. Met de buit, de roof
is gelukt, de adrenalinekick gloeit nog
in me na. Bedankt nog voor de tas met de
inhoud. En voor je zorgeloosheid. Je blik
moet totaal leeg zijn geweest, en je hart ijskoud
toen je naar de plek keek waar je tas was.
Jij bent helemaal mijn type, nee echt, bedankt.