Paniekaanval in de metro

Toen ik een paniekaanval in de metro had, full blown,

hartslag ver in het rood, ademhaling gejaagd,

gedachten op hol en mijn algemene en specifieke

mindset van toen was: okay, dit was het dan,

dag leven, het was leuk om een tijdje samen op

te trekken, maar nu is het tijd om afscheid te nemen.

Enfin, toen dus, toen ik dacht dat het niet erger kon,

Komt daar die freak het treinstel binnen: graat- en

graatmager. Armen en benen als sateprikkers,

kleren? Een soort van windsels droeg hij. Grime

of make-up had hij ook, een soort kruising tussen

Edward Scissorhands, een dunne Roberth Smith,

een vogelverschrikker en een net ontwaakte mummie.

Heb je het plaatje? Hield een heel verhaal,

kon ik natuurlijk niet volgen –

maar uiteindelijk wilde hij gewoon geld. Maar verder

goeie act wel, ja. Maar misschien was hij wel

terminaal en tragisch, je weet het niet.

Terwijl ik een muntje ronddraaide in mijn hand

was het net of het licht veranderde en de trein

langzamer reed. Toen kreeg ik een inzicht,

alsof het gordijn even weggeschoven werd,

en ik erachter kon kijken, een glimp. Of keek

ik een spiegel? Alle momenten van ons leven

bevinden zich in een ruimte, alles, dat wat je

hebt meegemaakt, de toekomstige gebeurtenissen,

ze bestaan al. De personen die je ontmoet,

hebt ontmoet, gaat ontmoeten, zijn hier al.

Er wordt gewacht tot jij er bent. Waar blijft hij toch?
Een visioen was het wat ik had. Ik hoorde

de wielen van de metro ratelen en het jachtige

gehijg van mijn eigen ademhaling.

De mummieman had zijn zwart-omrande ogen

op mij gericht: ‘je mobieltje is gevallen, man’,

zei hij en nam mijn muntje over. De realiteit

wilde weer bij mij aan boord, het stuur weer

overnemen, terug het leven in: mobieltje in de jas,

rechtshouden op de roltrap – op naar boven

op weg naar het licht. Joehoe, ik ben er weer.