Ja, ik ben zo’n sucker,
die op youtube
tot tranen geroerd raakt bij
het kijken naar
flashmobs. Ik lijk dan wel cool, maar
ik hou het dan amper droog.
En, ja,
ik ken het stramien: het
plein, the mall
het station. En dan ontrolt
zich het
narratief: totaalshot, dan
inzoomen
op de meisjes met de milkshakes.
De zakenlui, de
boodschappenmoeders,
liefst met kleine kinderen,
en met tassen
vol met boodschappen. De
jongeren
stuk voor stuk met hun
mobieltje paraat.
Komen we bij de blikken, de
gezichtsuitdrukkingen.
De verrassing, het niet
direct kunnen plaatsen,
de verwarring. Maar ook het
plezier!
De ontroering, de blijdschap
en de lichtheid.
En ik heb dan, als
ik dan zo’n
verrassingsconcert zie, op
een marktplein,
van een klassiek orkest, de
dirigent steevast
gekleed in een lullige polo
met horizontale
strepen, de tranen hoog
zitten. Ik word dan week,
En wie zit er niet in het
complot? Je kijkt om je heen.
De dame met de bos bloemen?
De man van de security?
Die groep mensen
met die badges om hun nek? Je
weet hoe het gaat
toch kijk je het filmpje af. Ode
an die Freude,
Carmina Burana of een tango – je tranen zitten
hoog. Over youtube-filmpjes
gesproken, had ik het
al een keer gehad over mijn
fascinatie voor downhill
skateboarding? The Blue
Suit Bombers? Nee?
Nou, net zo’n waste of
time als een flashmob.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten