woensdag 15 april 2020

Flashmobfilmpjes kijken in tijden van quarantaine


Ja, ik ben zo’n sucker, die op youtube
tot tranen geroerd raakt bij het kijken naar
flashmobs. Ik lijk dan wel cool, maar
ik hou het dan amper droog. En, ja,
ik ken het stramien: het plein, the mall
het station. En dan ontrolt zich het
narratief: totaalshot, dan inzoomen
op de meisjes met de milkshakes.
De zakenlui, de boodschappenmoeders,
liefst met kleine kinderen, en met tassen
vol met boodschappen. De jongeren
stuk voor stuk met hun mobieltje paraat.
Komen we bij de blikken, de gezichtsuitdrukkingen.
De verrassing, het niet direct kunnen plaatsen,
de verwarring. Maar ook het plezier!
De ontroering, de blijdschap en de lichtheid.
En ik heb dan, als ik dan zo’n
verrassingsconcert zie, op een marktplein,
van een klassiek orkest, de dirigent steevast
gekleed in een lullige polo met horizontale
strepen, de tranen hoog zitten. Ik word dan week,
En wie zit er niet in het complot? Je kijkt om je heen.
De dame met de bos bloemen?
De man van de security? Die groep mensen
met die badges om hun nek? Je weet hoe het gaat
toch kijk je het filmpje af. Ode an die Freude,
Carmina Burana of een tango – je tranen zitten
hoog. Over youtube-filmpjes gesproken, had ik het
al een keer gehad over mijn fascinatie voor downhill
skateboarding? The Blue Suit Bombers? Nee?
Nou, net zo’n waste of time als een flashmob.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten