Alles stond stil, doodstil

Na de geboorte van je zoon moest je toch wel erg wennen

aan de nieuwe situatie: bang dat vliegende buizerds

je zoon uit de kinderwagen konden roven. Je had vreemde

visioenen van bommenwerpers boven de stad.

Je was bang dat je niet in het onderhoud kon voorzien,

want de opdrachten kwamen niet vanzelf binnen.

Je had dat veel te dure huis gekocht en je vrouw

haar gezondheid bleek niet zo goed. Alles kwam

op jou neer. Er gebeurde zo veel dat je soms dacht: tering.

En dan moest je dus bij een psych, eens per week,

je eigen handelen gaan analyseren. Je hield nergens meer

ademruimte over. Dan kon je ’s avonds naast het kinderbedje

gaan zitten, nachtlampje aan. En ondertussen plande

je in je hoofd morgen, overmorgen en plamuurde

de boel vol met afspraken. Slaap kreeg je je sowieso te kort,

dat sloopte je langzaam. Je hield stand daar, eenzaam

bij het nachtlampje. Je keek naar buiten, je zag het

duister in. Je was haast ongemerkt zo het narratief

van pasgetrouwde, ambitieuze, dertiger met moeilijk

kind ingerold. Je las wel ‘ns wat en je hoorde genoeg.

Er zat niks anders op dan de rit maar uit te zitten.

Op naar de ochtend. Je mobiel lag voor je. Je had

‘m uitgeschakeld. Alles stond stil, doodstil.