Je besloot je leven meer
inhoud te geven
zoals het tot dusver was
gelopen, bleek
leeg en lek zoals ballonnen. Dat
had al
een lange historie. In het
weekend fietste
je ’s nachts terug van de
stad, van weer
een legendarisch feest, naar
huis. Eerst
langs het tankstation, de
rookwolken-
uitbrakende fabriek, het
snelweg-
hotel, verder langs
onverlichte wegen
dieper het platteland in.
Het was een wonder dat je
slingerend,
de drank en de middelen, heelhuids
thuiskwam.
Je zag je soms al liggen in
zo’n kist.
En jou hadden ze dan je bril
op je neus gezet,
je een mooie blouse
aangetrokken, je haar
gekamd. En zou je eindelijk
die zwarte punt-
schoenen dragen die niet
lekker liepen
maar wel mooi stonden. Enfin.
En dan fietste je zo met die
gedachten
zwermend in je kop, langs de
bushalte
in je dorp. Waar je de
verwijtende blikken,
dacht je, moest trotseren van
de mensen,
bekenden van je ouders, vast,
die op weg
waren naar hun werk. Wachtend
op de bus
Hun blik leek bits maar het
was vroeg.
Je lachte maar wat en fietste
door.
Ja, je wilde je leven meer
inhoud geven.
Altijd een goed idee dat
opdook tegen
het slapen gaan. Een goed
voornemen,
morgen zou je er gelijk mee
beginnen.
Maar eerst slapen, man, eerst
slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.