Wu, ik kende je niet. Dat is ook niet zo’n wonder:
je leefde aan de andere
kant van de wereld. Maar,
er is internet, er is
nieuws: jij was nieuws.
Wu, ik zag de laatste
seconden van jouw leven.
Je hing daar met 8 vingers
aan de dakrand
van die torenflat, ergens
in China – spectaculair.
Gefilmd met je eigen
mobiel, die je nauwkeurig
had opgesteld, je was goed
in beeld. Maar
wat we zien, was niet wat
je gescript had.
Je bungelde aan het leven,
je verloor je grip.
Je probeerde je daar, 100
meter boven de grond,
terug in het leven te
hijsen. Wat was je denkende.
Wat ging er door je heen
toen je kracht afnam.
Je had een blog, een Insta
een populair kanaal,
een Twitter, je wekte
verwachtingen, je had likes.
Je leefde volop, je brandde
voluit. Je diende niet
braaf je leven uit, je
leefde op het randje,
zonder vangnet. Je was niet
van dat flauwe
dat laffe. Je was populair.
Je had die likes.
Je hing aan het leven. Je
kon niet meer,
je wist dat beneden de
stenen op je wachtten,
je liet los, daar ging je,
je ging keihard op zwart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten