Doel, Belgie

Ik heb hier niet gewoond, ik heb hier geen verbintenis.

Ik ben hier slecht als doorgangsreiziger, als toerist op de fiets.

Maar ik ken uw dorp. Uit de media, het voelt gelijk vertrouwd;

"daar bij die molen"of is dat al te afgezaagd?

Is het eerder nu:"Daar bij die koeltorens"?

Ik fiets hier door uw straten, ik verken de boel.

Ik slalom langs het glas dat uit de sponningen

geslagen is. Ik  kan niet om de graffiti heen:

elk huis is hier een palet of een ezel geweest.

Het klopt wat ze over u schrijven, die dichtgetimmerde

vensters en deuren, alsof er een Tsunami

werd verwacht, of een overval. Dat er slecht volk

op pad hier naar toe was. En dat klopte ook wel. 

De dijk bood uitzicht als altijd, de bankjes

stonden klaar. De kroeg bij de molen: Stella Artois.

De dijk doet wat tie moet doen: het water buiten

houden, en de mensen en het land droog.

Dit is immers het land waar ze land maken van water,

maar waar ze water willen maken van huizen,

van leven, van bewoond historisch gebied,

niets ontziend - want dat kan ook niet.

Het land waar een dijk geen onoverkomelijk

obstakel is, en protest of argument evenmin.

Doel, daar bij die molen. En die kerncentrale.

Ik fiets door Pastorijstraat, Parkstraat,

Havenweg en Camermanstraat. Systematisch,

links, rechts, links, het dambord af, maar

het hart is weg, er klopt hier iets niet.

Ik denk: er zullen ooit vissen zwemmen

door deze straten. In deze huizen zal wier wuiven.

En de kerkklokken zullen onder water luiden. 

Het oogt hier in de zomer allemaal veel te frivool.

Kinderen met stoepkrijt, toeristen met hun broodjes

en hun camerasafari's door de verlaten huizen.

Maar ergens, op de achtergrond, op hetzelfde moment,

wacht het besluit, worden bulldozers gestart.

En ik hoor begrafenismuziek, steeds luider. 

Ik fiets hier slechts. Ik zie de golfjes van de Schelde,

als talloze tongetjes. Hoor ze smakken, als was het,

om vast te proeven hoe je smaken zal, Doel.

De rivier en de dijk, waren altijd je vriend.

Nu worden ze als vijand tegen je ingezet.

Hier leggen zoet, zout en bitter het samen af 

Er is hier geen hotel meer. Voor de nacht valt

moet ik hier weg zien te komen. De haven bromt

en geeft licht: het Saeftinghedok is klaarwakker.