We wilden wat met de tuin, het initiatief kwam van ons, want uit zichzelf zou hij niets doen. We hadden hem tijd genoeg gegeven, 21 jaar inmiddels al, maar het moest altijd van ons komen: het omspitten van de grond, het gras inzaaien, het onkruid wieden, het snoeien, het planten van de bolletjes, het kiezen welke bolletjes, het kiezen van een plek voor die bolletjes, het naar het Tuincentrum rijden met een lijstje, het afrekenen aldaar, het sproeien op hete dagen, het maaien van het gras, het harken van het gras, het zorgen maken over de kikker in de vijver, de schutting plaatsen enfin, de tuin nam altijd een afwachtende houding aan.
Maar nu, de tuin ligt overhoop, is, zogezegd, op de schop gegaan. De tuinwerkers roken Buffalo shag, hebben tattoos, en zeggen meneer tegen mij. En als ze gingen zitten, deden ze dat in hun kruiwagens. Vrijdag was er kibbeling van de markt.
Er was een plan, een tekening, een plattegrond. Er waren slangenstelsels onder de grond. Er kwam een offerte en een wagen met aanhanger: wit zand, dat binnen de kortste keren overal lag. Overal zag ik voetafdrukken. En de planten waren er helaas door bedolven. Alles lag overhoop. Zonder schade geen vooruitgang.
De oude bestrating werd uit de tuin verwijderd, en de nieuwe steen, de Capro, werd er ingelegd, met een Staphorster, en er was nog een Middeleeuws aandoende, stamper, handbediening. De bochten gingen met een hele of een driekwarter, en er was de ‘werkende maat’, de steen die alles bepaalde. Straten bleek toch meer dan enkel stenen leggen. Het bleek meetkunde, corrigeren, improviseren, bepalen met megagrote driehoeken, waar begin je, hoe kom je uit – maar de regenton bleek uiteindelijk niet meer te passen op de regenpijp.
Ik wilde, ik deed mijn ogen dicht, zitten in de tuin, onder de parasol, met mijn voeten in het gras, en op het tafeltje een dichtbundel en een schetsboekje. En dat die merel daar weer hipt over het gazon, niks aan de hand. Er was een rekening. De tuin betaalde die niet, wat denk je, dat deden wij.
