Mo i Rana

Het is al lang geleden, maar in 1983 liftte ik van Deventer, door Duitsland, Denemarken, Zweden naar het noorden van Noorwegen, boven de Poolcirkel. Toen ik dat punt na vier dagen bereikt had, en elanden en kleine walvissen gezien had, en ook bos, heel veel bos, keek ik daar om me heen, en dacht: wat nu? Wat had ik hier eigenlijk te zoeken? Ik besloot de dag erna diezelfde twee en een half duizend kilometer  terug te liften, en omdat ik niet echt een stad in gedachten had om op mijn liftbordje te zetten, wat was tactisch het handigst, besloot ik tot het bondige: SYD. Ik had het opgezocht, dat betekende: Zuid. Dat leek me ruim genoeg voor elke automobilist, konden ze ervan maken wat ze wilden: Trondheim, Oslo of een stad in het zuiden van Zweden. Ik zou het prima vinden.

Er stopte een auto, die kon me meenemen tot Mo i Rana. En ik was op slag betoverd. Een plaats die Mo i Rana heet? Dat klonk erg sprookjesachtig, exotisch, Aziatisch ook wel, diep Aziatisch, of was het Afrikaans, Zuid-Amerikaans of Polynesisch? En het klonk ook erg authentiek en folkloristisch, en wat geheimzinnig, maar vooral onbekend ik had er nog nooit van gehoord. Maar ik liet me er graag heen brengen, naar Mo i Rana, alleen die klank al. Hier zou ik vast het echte Noorwegen aantreffen, hier zou ik vast mooie foto’s kunnen maken. Dit zou de ervaring van Zomervakantie ’83 worden. Dat er eind twintigste eeuw nog onbekende gebieden ontdekt konden worden. Tjonge. Wat bofte ik toch weer.

Enfin. Mo i Rana. Het blijft een prachtige naam, betoverend. Maar. Er is een supermarkt. Er is een hypermarkt, een Coop, een Rema en een Kiwi. Er is een sportoutlet. Voor een hamburger ga je naar Burgasm, voor een pizza naar Milano, en voor een portie saté naar de Chinees. Of misschien naar het Grillrestaurant, voor rendiervlees. En als je denkt, de geest moet ook wat, er is een Universiteit, een universiteitsbieb, een boekwinkel en voor toneel kun je reserveren in het Nordland Theater. Damn, er is zelfs een vliegveld. De mondialisering had ook Mo i Rana ingekapseld.

Wat was ik naïef. Wat was ik toen denkende? Mo i Rana vind ik nog steeds een van de mooiste plaatsnamen die ik ooit gehoord heb, een naam als een gedicht - maar heb er geen onrealistische verwachtingen van.