Hij had een raam, een uitzicht op de wereld

Hij had een raam, een uitzicht op de wereld.
Hij had een stoel, twee stoelen, en een tafel,
en een boek. Verder keek hij naar de vogels.
Hij had een fiets, net vanmiddag schoon gepoetst,
het was dan net alsof de dag dan zelf ook meer glom.
Hij had het gras gemaaid, het beddengoed gewassen:
het hing te drogen in de zon en in de wind.
Hij had zijn kleren strak gestreken.
Hij had nieuwe planten gekocht met mooie kleuren.
Hij had de ramen gelapt, hij had gedweild en stof gezogen.
Hij had de Goldbergvariaties van Bach opgezet.
Daarna stond hij uren in de keuken. Alle gangen
waren goed doordacht, geproefd en klaar.
Hij had uitzicht op de dijk, die keek hij eindeloos af.
Maar de vrouw die hij verwachtte,
hij had toch zijn best gedaan, zag hij niet.
Hij had zijn raam, een uitzicht op de wereld.
Hij had zijn eindeloze dijk, hij had een stoel
en een tafel en een uitzicht. Hij had de tijd.