Onverwachts - Menno Wigman

Je zult maar vijftig zijn en op. Jij was het.
De roes van nacht, roken en drank stopte hier.
Het infuus van je poëzie was leeggestroomd,
de ader dicht geslibd, de dop kon op de pen.
Je liet een klein maar piekfijn oeuvre na.
Niks meer aan doen, niks meer aan te doen, je had
je thematiek rond: zwarte romantiek,
en dood in melancholieke zinnen.
Je vreesde dat je je laatste gedicht
had geschreven. Wat viel er nog meer te
zeggen over liefdes, spleen en graf?
Je had je glas voldoende geheven
in je leven, je had je punt gemaakt
 – of het punt jou, je verbleekte nu snel.

Aarde, hier komt een dichter aan, zwartgekleed,
je kent hem wel, hij heeft hier vaker gestaan.
Zijn sonore stem heeft hier vaak geklonken
hij was van het afscheid en het vaarwel,
en van het bezweren en tergen van de dood.
Nu staat zijn naam zelf op papier zwart omrand -
waar is het gedicht dat uit de speakers klinkt
en hem leidt, dwars door dood en eeuwigheid?