Geketende rollator

 

Ik heb veel gezien, ik ben echt wel wat gewend,

maar een rollator, eenzaam buiten geparkeerd,

bruut vastgeketend aan de leuning van de trap,

in een donker hoekje, tussen het zwerfafval,

net achter het café waar het naar urine ruikt,

nee, dat dat wens je zelf een valse hond niet toe.

Die rollator, zie hem daar staan, moederziel,

de modder nog gekoekt aan zijn wielen.

De rollator, met een laagje sneeuw bedekt,

trouw wachtend op z’n baasje dat veilig binnen is,

bij het licht, de warmte, het tapijt en de gladde

parketvloer waar het zo fijn over rijden was.

Maar naar binnen mocht hij niet meer

hem wachtte hier de koude, bittere nacht

op de bonkige kasseien, helemaal alleen,

aan de ketting. Ach rollatortje,

goede nacht en slaap zacht.

(voor Herman P. M.)