Ei

Er was dat straatje met die vier balkons op straatniveau,

als de zon scheen, eind van de middag, zaten die senioren daar,

achter het glas, tussen de keramieken egels en de kunstbloemen.

Daar zijn ze, de rode wangen, de perkamenten armen,
de veel te grote witte kapsels. En achter de lege glazen
en de kruiswoordpuzzel die de eindigheid vullen:
de zwemmende ogen die ergens iets tevergeefs zoeken.

En bij het laatste balkon moet ik toch altijd even kijken

naar de wildvleeswoekering ter grootte van een ei op de

strakgespannen buik van die zonnebadende bejaarde.

Hij lag er altijd als een mummie bij, strak zongelooid,

met dat ei balancerend op z'n buik