Het nieuwe
huis was niet zo ver van mijn oude,
en
ik had niet zo veel spullen.
En ook niet
zo veel geld eigenlijk.
De huisraad
ging in slappe supermarktdozen,
waar de
bodem uitviel, op de trap was dat.
Lachen was
dat. Wat had ik nou van waarde?
Een paar
keer heen en weer rijden was genoeg,
er is nog
een foto van: zit ik daar, in de bak,
met in mijn
handen een wuivende potpalm.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten