Stukje in een rode Alfa

Zaten we in die knalrode, glimmende Alfa in het havengebied, mijn handen stevig geklemd om het nerveuze kleine stuur. Het was krap in de Alfa. En warm, het dak kon niet open. De raampjes ook niet. En op de achterbank ging die stukjesschrijver maar door. Hij las voor wat hij geschreven had. Prettige duidelijke stem, daar niet van. Maar die Alfa, mooie auto, erg krap en erg warm. Ik probeerde mijn aandacht op de weg te houden. Maar die stukjesschrijver op de achterbank ging maar door.
Het was een goede column, dat hoorde ik ook wel. Rake dialogen, details juist gedoseerd, mooi onderwerp. Het bleef interessant tot en met het mooie einde. Niks op aan te merken. Hij kon schrijven. Het stukje stond in een traditie, Carmiggelt kon je horen. Een fijn stukje. Maar die Alfa, knalrood, nerveus stuurtje, krap en warm.