Weekeindje Watou

 

Er was kortsluiting in je horloge,
Het ding was van slag, de tijd die sprong naar
1 januari, 12 uur, de wijzerplaat
Van de toren stond verloren in de kerk

Je was hier voor het poëziefestival
dat een jaar oversloeg, je bevond je
in een vacuüm. Toch zocht je naar de kunst:
er bleek genoeg, maar daarover later.

Eerst moest het wachtwoord van de Wifi gesteld
(12344321 komma)
En de fietsroute bepaald, waarheen: daarheen
Langs het verlaten en leegstaande huis

De deuren en vensters stonden open
Binnen de foto’s van de kinderen
De correspondentie, de ravage
De vernielingen, de poppen, het glas 

Kraakte onder je schoenen, hier was de pomp
Stromend water, en hier was klimop binnen
Hier de schoenen, het servies aan stukken
Het bed, de kast, de lamp, hier was een leven.

Sensatie: in een kasteel maakte je mee
Dat een bezoekster een kunstwerk vernielde.
Spectaculair, opschudding, jij was erbij:
Een keramieken beeldje werd vertrapt,

(Per ongeluk.) In de kapel zag je
De poppen, je was in een bizar sprookje
Beland, je viel in één keer helemaal stil
Je zag, maar je wist niet echt wat je zag

Afgedaald in de kelder van het kasteel
Was daar ruimte vullend dat Gesamtkunstwerk:
Tafels, stoelen, flessen, servies en bestek
Alles, alles, was blauw en groen beschilderd.

In het dorp dat geen kunstfestival had
Dronk je op elk terras een glas bier
En werd je gefascineerd door video:
Zoveel ongemak in beeld, dat deed je wat

Bij pabulum, kunst op de Brouwerij
Trof je een rat bij de bootvluchteling
Dood, de rat, bedoel ik, niks aan de hand
Kunst heeft nu eenmaal vaak ruwe randjes

Kinderen worden strikt in toom gehouden
Pabulum is geen speeltuin (tekst folder).
Je grinnikt. En je knijpt in je remmen:
Je leest het gedicht van Mark Insingel:

 

 Er past mij niets
van wat ik vind.
Ik vind alleen
wat mij niet past.

Ik wil niet vinden
wat mij past.
Mij past alleen
dat ik niet vind.