Het was natuurlijk niet onze eerste Paper Art bezoek in Apeldoorn; in de boekenkast thuis telde ik vier catalogi van deze biënnale, dus dit was de vijfde keer dat we deze expositie in het Coda bezochten. En misschien lag het daaraan. Dat we al te veel wisten, dat we al te veel gezien hadden. Dat we niet meer zo snel onder de indruk waren. Dat we niet gelijk bakvissen in zwijm vielen bij een kunstwerk van papier. Dat verrukking zich dit keer niet echt liet zien, dat blasé misschien zelfs een beetje op de loer lag? Of was deze editie van Paper Art nou minder spectaculair dan de vorige edities? Waren we onze onbevangenheid kwijt en keken we te kritisch? Waren we wat kwijtgeraakt in onze kunstbeleving?
Maar.
Er was dat wezentje van Johannes Langkamp. In het begin van de expositie al, vooraan. Daar was hij, of zij. Daar tastte het schepseltje van papier voorzichtig aarzelend de omgeving af. Heel behoedzaam, teder haast, bewogen haar pootjes. Niet allemaal in dezelfde richting, niet allemaal op hetzelfde moment. Het zag er breekbaar uit. Aandoenlijk eigenlijk. Ik kreeg met het kunstwerkje te doen: ging dat wel goed zo, kon ik niet ergens te hulp schieten, van dienst zijn? Wat zochten die papieren armpjes, die tentakeltjes? Wat waren ze kwijt? Het greep mij aan, dat tevergeefs zoeken. Onvermoeibaar ging het bewegen voort. Was dit een gedicht? Wat werd hier verbeeld?
Paper Art Apeldoorn 2025, is te zien tot en met 25 november 2025
Geen opmerkingen:
Een reactie posten