Het eerste dat ik vond toen we de auto geparkeerd hadden naast Huis Bergh, in ’s-Heerenberg, was een leeg zakje Amnesia Haze, dat beloofde wat: hier betraden we een andere sfeer. We konden de kunst al haast ruiken, of was het de soep van Kasteel Café Heeren Dubbel?
Ga ik te snel? Dan even terug. De afgelopen kwart eeuw was er een kunstwandeling over het landgoed Enghuizen in Hummelo, vertrekpunt: restaurant De Gouden Karper. Vandaaruit was er een wandeling langs zo’n 25 kunstwerken van regionale kunstenaars. Gezellig, kleinschalig. Je stalde je fiets, of je parkeerde je auto, en volgde dan de route over het landgoed. Je wist wat je kreeg: geen spectaculaire of provocatieve kunst, waarvan je dacht: dit moeten mijn kinderen nu maar even niet zien. Het was een gezellige wandeling, kunst voor het hele gezin.
Maar. Tijden veranderen. Landgoed Enghuizen leed onder het bezoek van al die kunstbezoekers. Te veel voetstappen op en buiten de natte paden. De druk op de natuur werd te groot. En dus werd er een andere locatie gezocht voor dit aantrekkelijke evenement. Dat werd het park rond Huis Bergh. We waren benieuwd. De burcht stond deels in de steigers, er werd gerestaureerd. (Wij bezochten ook de restauratie: een broodje pastrami en een broodje falafel).
Maar even serieus nu, de kunst, wat was er te zien? En valt er te vergelijken met de oude Hummelo route? Er zijn op deze route zo'n 30 kunstwerken te zien. Die gaan we natuurlijk niet allemaal beschrijven. We pikken er een paar uit. Het begin viel in ieder geval niet tegen: De Bij van Kees Donkers. Een bij ter grootte van een gezinskoelkast, gemaakt van vorken, lepels en messen. Een wollige vacht van vorken, omringd door bloeiend fluitenkruid.
En iets verder stond de uit hout gesneden sierlijke giraffe, van Theo Wicherink, met haar hals onmogelijk gedraaid, naar een blaadje te happen.
Op de wal rondom het huis Bergh stonden nog de twee keramieken wachters van Ceciel Thuijs opgesteld in de holten van de lindes. Er waren veel holle bomen daar. (Eigenlijk verwachtte je in elke holle boom wel een kunstwerk).
Enfin. Het was een leuk begin van deze route: bij, giraffe en wachters, maar de eerste keer dat ik echt geraakt werd was in het park beneden: het beeld, Verweven Tijd, van Jennifer van der Wal en Kunstnoabers Amphion Cultuurbedrijf.
Wat zien we? Een oude dame, leeft ze nog, is ze dood, staat daar in haar wit kleed, met linten en koorden, omringd door Clematis, Toscaanse jasmijn, Passiebloem, siererwt, staat hier als een verlaten bruid, een trieste weduwe. Ze heeft moffen over haar handen. Waar kijkt ze naar? Waar wacht ze op? Wat doet ze hier zo alleen? En hoe zou dit er in de schemering uitzie?
We gaan verder. De kerk van het Duitse dorpje Elten is te zien op de heuvel langs de zichtlijn. We passeren in het bos nog de plastic flessen met gekleurde vloeistof (blauw, geel, roze, lila, paars) die bungelen in de bomen van Ineke Bruil & Ria Wiendels. Als de zon er doorheen had geschenen, en het glazen flessen waren, was het effect mooier geweest.
Net als ik me wil beginnen te ergeren aan een stel Duitstalige bezoekers met hond: de hond schijt, meneer wipt met zijn schoen de Scheisse het bos in, komen we bij de installatie Stoet van Tanya Kraan. En die is leuk. We hebben wel een kwartier rondgekeken naar dat gezelschap van stronken, takken en staken. Kijk al die personages dan, met hun oogje, hun rode schoentje, hun beentjes, hun armpjes, hun krulspelden, hun borsteltjes, de dino’s (wat? Ja, de dino’s), de wenkbrauwen, de lippen, de Trumpkuif – je gaat hier vrolijk weg. Wat een heerlijk gezelschap.
Het volgende kunstwerk is een pinguïn met een rolkoffertje, klaar om in te checken voor z’n vlucht. Maar. Ik geloof dat soort kunstwerken eigenlijk wel. Kunstwerken die alle boxjes aantikken: Gender, het klimaat, Gaza, verbinding, diversiteit, AI, – we weten het inmiddels wel, daar gaan we weer. (Maar, het blijft wel een aandoenlijk beeld van die vogel met z’n koffer, zo uit een cartoon gestapt).
We verlaten het bos, en komen open ronde weide, waar een concentratie van houten rode blokken uit het groen spetteren. Het zijn hoofden met koptelefoons? Het is een werk van Georg Paar en het heet: Mensch und Gesellschaft. En het verbeeldt hoe mensen via social media, langs elkaar heen leven. De kleuren vormen een mooi contrast. Simpel maar effectief.
We naderen alweer het eind, of het begin, van deze kunstwandeling. We naderen Huis Bergh. We passeren nog een kunstwerk dat Verbinding heet. En daarnaast een kunstwerk genaamd Essentie. Maar dat had net zo goed omgekeerd kunnen zijn. (Lees de tekst in de catalogus, 7 euro 50, er maar op na).
En nou de vraag natuurlijk doet de kunst rond Huis Bergh de kunstroute Hummelo verbleken? Het was een aantrekkelijke route en ’s-Heerenberg is een leuk oud stadje. Maar Hummelo is ook een leuk dorp. Lastig om na één bezoek al gelijk een oordeel te geven. Laten we zeggen dat het nu remise is. Volgend jaar zien we verder.
De Wandelroute Kunst buiten Huis Bergh, is nog te zien tot 10 juni 2025
Foto's Maria Willems
Geen opmerkingen:
Een reactie posten