(Martin Amis, al meer dan twee jaar dood - en ik mis hem. Zou er ooit misschien nog ongepubliceerd werk van hem verschijnen?)
Wat heb ik, wat is het woord, ademloos, geboeid, gebiologeerd, naar deze lezing gekeken. En ik kende de meeste schrijvers niet eens. Maar wat praatten ze liefdevol en betrokken over Martin Amis – en zijn boeken, want daar werd, tot mijn plezier, veelvuldig uit geciteerd. Het feest der herkenning. En wat hoorde ik fijne zinnen. Van de stotteraar, en van Salman Rushdie.
Ik was wat aangedaan, vooruit, ontroerd, na het kijken en luisteren van deze anderhalf uur over Martin Amis, de schrijver. Ik bewonder hem nog steeds zeer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten