Kennis der clichés

Van de week bezocht ik een tentoonstelling, kunst.
En ik liep haast gelijk weer naar buiten, niet vanwege
de schilderijen en objecten, maar vanwege de bordjes.
Eigenlijk begon het al bij het eerste bordje: het schilderij
was geen schilderij, maar een ode. En ik weet niet hoe
het zit met andere liefhebbers, maar dat iets als een ode
wordt omschreven, of een ode is, dat heb ik de afgelopen
jaren net te vaak gelezen. Bedenk ‘ns wat eigens, schrijf
niet andermans teksten over. De ander bordjes waren niet
veel beter. Daar was weer een kunstenaar die het spanningsveld
onderzocht tussen dit en dat. En daar was een kunstenaar
die iets verkende of verkend had, en daar iemand die reflecteerde,
en de kunstenaar die bezig was met verbindingen en identiteiten
was natuurlijk ook aanwezig. Ook was er een die structuren
wilde blootleggen en vervolgens aan de kaak wilde stellen
(of net andersom, het begon me inmiddels te duizelen)
En elders werd er strijd geleverd, of een verhaal verteld,
of misschien wel beide, en daar benadrukte een kunstenaar
de gelaagdheid in zijn werk. Ik zocht het bordje: uitgang.