Bij de dood van

Tsja, zo sta, of in jouw geval: lig
je dan op je laatste foto’s, met
je, o, beginnersfout, amateur,
ogen dicht. En je had wel ‘ns
in de spiegel mogen kijken
voor dit moment, want echt:
je ziet er niet uit, ongekamde haren,
dacht je dat je in vrede zou gaan?

Wat ging er door je heen?
Waar zat je met je hoofd? Er zit
een gat in je schedel. En je mond
staat open. Staat nogal dom. Is
een dingetje, moet je op letten.
En man, je kleding, al dat stof,
dat gruis, dat vuil: je ziet er niet uit.
Je weet toch: zo beland je in de media.
Zo kom je toch nooit aan de vrouw,
wat moet je moeder wel niet denken?

Was je je wel ‘ns? Er zit bloed,
heel veel bloed, aan je handen.
Hoe wil je herinnerd worden? Zo?
Dude, gast, wat heb je nou bereikt?