Op dezelfde dag dat jij vermoord werd, Alexei, ergens ver weg in Rusland, in een strafkolonie boven de Poolcirkel, plofte bij mij op de deurmat de door mij bestelde dichtbundel van de op 27-jarige leeftijd overleden Russische dichteres Nika Toerbina. Tragisch verhaal: wonderkind, een vlam die kort brandde. Een moeilijk leven dat eindigde met suïcide.
Ik las de bundel gedichten, en tegelijk volgde ik op mijn laptop de berichten over je dood, de necrologieën, de commentaren. Dus ik ging hier van: gedicht, bericht, gedicht, nieuws.
En op een gegeven moment, Alexei, wist ik niet meer wat ik las, gedicht of nieuws, gedicht of nieuws. De letters, de woorden gingen door mekaar. Fragmenten van gedichten vermengden zich met nieuwsberichten.
Mijn leven is een
schetsblad
Al mijn verdienste en
averij
Blijft er staan
Als een schreeuw
Door een schot
onderbroken.
***
‘s Ochtends dooft mijn
ster
En de tijd keert zich een
ogenblik.
***
Steden branden
En bossen branden
De vijand gaat
Met zwarte pas
Over het ganse land
***
Waarom doden jullie
zelfs kleine kinderen?
***
Zo nietig
Is mijn dag
Ik wil voor iedereen
Het goede
Zelfs voor hen
Die het op mij
Gemunt hebben
***
Maar ik wil
Niet geloven
Dat de dood mij nadert
Dat ik nooit meer sneeuw
In januari zal zien
***
Ik ga, ik ga,
Afscheid gebeurt alleen in
boeken.
***
De informatie van de
menselijkheid
Wordt enkel door de dood
Verbroken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.