De doelman en het polletje

Je was de doelman van het voetbalteam,

je was de vliegende keep, op jou kwam het aan.

Je was de reddende engel, je was de sluitpost

jij was, als het erop kwam, alleen in je doel.

Je was niet een reus van twee meter hoog,

maar je was alert, je torende boven de kluts uit,

als een adelaar, je hield je doel schoon,

je sprong hoog en je dook laag,

je hield je doel schoon. Je hield de nul vast,

wie maakte je wat? Tot die terugspeelbal.

Je keek al rond, je liep al uit, je noodlot

als het ware tegemoet. De bal kwam naar je toe,

je haalde uit en trapte. Maar er was een draai,

er was een onverwachtse stuit van die bal

in die 88ste minuut, je trapte, je maaide in de lucht.

Er was dat polletje, of dat kuiltje. De bal is rond,

maar het veld bleek bonkig. Een pol, een kluit

heeft jou belazerd. Niet snel, maar tergend traag,

niet hard, draalde, de bal in het doel achter je rug,

over de lijn. Je sloot je ogen, beet op je trui.

Maar je bleef staan. Verslagen, maar niet omgevallen.

Je actie, wist je, ging nu de wereld over: je was nu

een youtube-hit. Dat raakte je pijnlijk in je hart.

's Avonds, zou je weer in dat hotel zijn,

weer alleen, in dat kamertje van niks.

Je doel was groter, en het besef zou dan nog meer

op je drukken: je was een doelman van de lucht.

Liever had je die keeper willen zijn van die snoekduik,

je was ten slotte een Eagle, van die redding

in de allerlaatste minuut, van die allerlaatste,

bepalende, maar door jou gestopte strafschop.

Dat je die ongrijpbare bal, je was ten slotte een Eagle,

uit de lucht plukte, maar je lot werd hier bezegeld,

je wist, je werd de keeper van dat polletje.