Meervoudig aanwezig

Een tijdje terug keek ik op internet naar een ouwe (2017) aflevering van het vermaarde VPROprogramma ‘Boeken’. Ik had die aflevering niet zomaar aangeklikt, er zat een motivatie achter: die uitzending had Ester Naomi Perquin te gast.

En Ester Naomi Perquin: ik hou van haar gedichten, ik heb al haar bundels, ik bedoel: van elke uitgave heb ik één exemplaar. En nu was ze te gast vanwege de publicatie van haar nieuwe bundel: Meervoudig afwezig.

Het was een interessante uitzending, een leuk interview. Maar mij viel iets op: De bundel ‘Meervoudig afwezig’ die op tafel lag en ook ter hand werd genomen, was heel erg dik, het leek wel een pocket. De bundel zag er toch wel heel anders uit dan het exemplaar dat ik in de kast had. Ik pakte de bundel erbij: 37 bladzijdes, de omvang die je verwacht van een dichtbundel.

Wat was dit? Miste ik iets? Was er een bijzondere uitgave van ‘Meervoudig afwezig’ die ik niet kende? En hoe komt die in mijn bezit? Ik werd onrustig. Ik was fan. Ik moest die uitgave hebben. Boekwinkeltjes gaf geen sjoege. Wat nu?

Zou men voor de televisie-uitzending misschien een gelegenheidsbundel hebben gemaakt, een dummy met wat extra body, fake. Nee toch?

Ik werd gek. Ik stuurde een e-mail naar de uitgever van Ester Naomi Perquin: Van Oorschot. De volgende dag dacht ik: wat zullen ze gelachen hebben daar, een of andere malle dweper en/of gevaarlijke stalker heeft iets geks gezien. Niet op reageren. Gewoon negeren.

Maar afgelopen week: een redacteur van Van Oorschot in de mail: Uh ja. De dichtbundel van Perquin, dat was inderdaad een dummy. De televisie-uitzending viel net voor de publicatie. Dus moest er wat geïmproviseerd worden. En dat werd dus, (‘slordig’ aldus de redacteur), een te dikke bundel. Niks aan de hand dus.(Bedankt, Menno).

Nu is het alleen nog wachten op de verzamelde gedichten die Ester Naomi Perquin heeft gemaakt toen ze dichter des Vaderlands was.

Onzin

De overbuurman loopt op slippers over straat
(ook al heeft hij zijn voeten wel in sokken gestoken).
Hij had morgen een afspraak bij het Ziekenhuis  zei hij,
de pijn in zijn voeten was niet meer te harden.

Je rook de dood. Die was niet kieskeurig. Uiteindelijk
haalde hij iedereen op: jong oud, ziek of gezond,
van weinig belang of erg interessant – het maakte niet uit.
Maar jij moest denken aan die ene van vroeger,
die je van allemaal toch het meeste kwijt was.

Je zette de radio aan, en verdomd, je miste de stem
van Arjen Grolleman, waar kwam dat gemis ineens
vandaan? Bij de BHV-training oefen je de reanimatie.
Buiten verzamelt een man blikjes, je hoort de roep van
de Kieviet, was dat nou een Afrikaanse vogel?

In de lente en de zomer wiedde je eindeloos de bedden,
en repeteerde de Poolse woorden die je nog wist uit de jaren
zeventig: Maslanka, tam dale, fine pies, dom, uwaga en kurva.
Je moest een nieuw wachtwoord. De verslaggever op de radio
meldde dat er ‘zuurstof uit de wedstijd werd getrokken’.

 

Jan Cremer overleden

Wanneer was het, begin jaren tachtig?
Mijn broer en ik lieten de hond uit, langs het bos
over de Bosweg, helemaal naar het eind, waar
vroeger de vuilnisbelt was, en het kampje.
Daar liep nog iemand anders met zijn hond.
We hebben toen gegroet, en even gepraat, zoals
het onder hondenbezitters gaat: over zijn Husky
en over onze Belgische herder.
Maar hij ging verder en wij gingen terug. Totdat
het me begon te dagen: die man, dat gezicht,
kende ik hem niet? Die Husky? Verdomd,
we hadden het niet in de gaten gehad,
maar we hadden net met Jan Cremer gepraat.

 

Dude!

In de avond werd ik opgeschrikt door plotselinge voetstappen,
het bleken kastanjes te zijn die op het dak van de serre roffelden.

Op RTL 7 was ik beland in een actiefilm. De schurk was leep
vermomd ontkomen aan zijn aanhouding. Volgde een biljart
van vluchtauto en tegenliggers.

Er was nog een ijsblokjesmachine die ook voetstappen
produceerde, en de waterontharder murmelde als twee
oude mannetjes.

Ondertussen treuzelde de held gevaarlijk lang. Gelukkig hoefde
er alleen een pleister op een schedelbreuk geplakt. En jij dacht:
wanneer ga je haar nou ‘ns zoenen? Dude!

 

Nieuwe gast in huis, dichterlijk type

 

Ik heb een buste van Alexander Poesjkin gekocht, heb hem op de vensterbank gezet, kan hij met melancholieke blik naar buiten kijken

Goede raad

Prijs de dag voordat de avond gevallen is.
Koop geen kunst voor de eeuwigheid.  

Vraag in de trein aan je buurman (m/v/x)
wat of een ‘oekaze’ is. Je hebt geen idee.

Ga op blote voeten de straat op, de winkel in.
Wis alle appjes op je telefoon. Heb daar geen spijt van.

Ga een winkel in waar pistolen, geweren
en messen verkocht worden. En ga met
lege handen weer de deur uit.

Blaas en sis het jonge katje dat al twee straten
achter je aan loopt, de hoek om: verdwijn, ga weg.

Ga niet alvast een graf uitzoeken. Steek niet
jouw zwaard in haar schede (haha). 

Informeer niet naar je bestedingsruimte
als je op de akker aan het werk bent.
Verlies jezelf in gefantaseer (weet niet beter)

Doe alsof je niet weet dat AI dit gedicht
had kunnen schrijven. Geef een duimpje.

Weet de weg in het huis dat niet meer bestaat.
Zet een foto bij een zaaibed: zo weten de zaadjes
welke plantjes ze moeten worden.

Je was ooit onderdeel van een succesvol team,
wanneer en waarom begon het mis te gaan?
(Vroeger zei je collega altijd ‘verbrouwereerd’ en jij
hield lang vol dat het ‘banjonet’ was.)

Je vader had een oorlogstrauma,
(maar van het verkeerde soort)
daar komen vreemde kinderen van.

Geloof dat hierna alles beter wordt,
en haal je handen uit je zakken jongen.

Ik vind dat zo poëtisch

Soms, als mensen bijvoorbeeld een film hebben gezien die ze heel goed vonden, die hen trof, ontroerde, willen die mensen die film nog wel ‘ns beschrijven, en motiveren waaraan dat nou lag dat ze zo geraakt werden, ontroerd waren. En dan beginnen ze, maar wat ze vertellen is toch niet precies wat ze ervaarden tijdens die film, en dan stoppen de woorden en wordt er wel ‘ns besloten met: ‘het was gewoon heel poëtisch.’

De woorden bleken ontoereikend, de formuleringen schoten tekort, de door de film opgewekte emotie, veranderde in fletse, bleke hakkelzinnen. Tsja, daar sta je dan, met je halfbakken recensie over dat meesterwerk dat jou in een hogere roes had gebracht. Gelukkig kun je altijd nog zeggen dat het poëtisch was. Zit je altijd goed. Poëzie is immers dat verfijnde, dat hogere, dat onzegbare wat een boel kan suggereren. En bovendien, je laat zien dat je niet van de straat bent, plus het is nog romantisch ook.

Maar.

Zouden deze gebruikers van het woord poëzie wel ‘ns de bundel Mythen en stoplichten van Alara Adilow hebben gelezen? Bijvoorbeeld het gedicht Ik verliet het huis, waarin de volgende regel: Ik tippel bij de stoplichten, heb een anus vol zaad.

Of zouden dames en heren gelegenheids poëzie-liefhebbers al door de bundel Marsmellow van Simone Atangana Bekono hebben gebladerd? Uit het gedicht zuiver geweten ‘(..) toon me die klootzakken / met zuivere gewetens / ik toon ze mijn uitgewoonde kont. 

En hoe dichterlijk is:'Bef je moeder, zei Robert Schaap, onooglijk
jochie met rattensnor en lullig brilletje, tegen
Zandkuil, die godverdomme tot slotwoord had verheven'.
Uit het gedicht 'Brugpieper', uit de bundel 'Ruimtedier' (2016), van Elmar Kuiper.

Of een wat minder recente (1974) dichtbundel, uit Lunchpauzegedichten van Jan Arends komt dit citaat: Ik heb geen vrouw / geen nageslacht / en / ik heb veel geonaneerd / zo / besmeer ik het brood.

En tot slot een citaatje uit een gedicht van Charles Baudelaire, uit het gedicht: De opgetogen dode, vertaling Menno Wigman: In een smerige grond vol slijmerige slakken (…) O blinde, dove maden! Zwarte kameraden (…) O kroost der verrotting, dat van geen treurnis weet.

Poëtisch. Zeker, maar vast niet wat men bedoelde

Auto

De kelner die aan onze tafel verscheen,
droeg een pak vol vlekken. (Dat niemand
hem daarop wees). Maar zelf zagen we
er ook niet meer zo fris uit: we hadden
de hele dag in de Opel/Daewoo/Suzuki
Renault (net zoals Appolinaire) gezeten.
We hadden de zware bruinkoolluchten
geroken. We hadden de kust gezien,
We hadden een eland over zien steken.
We hadden tol betaald. Een lekke band
gekregen. Lifters meegenomen. En naar
gebeden uit minaretten geluisterd. We waren
een eng hoge brug overgestoken, en
ternauwernood aan een ongeluk ontsnapt.
We hadden haast de bumper verloren.
We volgden de oevers van rivieren, we
kropen de bergen op, we namen de boot,
we moesten stoppen voor noodweer: de
ruitenwissers konden het niet aan. We
werden gesleept. Je auto is zelfs een keer
gestolen geweest: de politie bracht je auto
terug: beschadig, bezoedeld, maar wel terug.
Op de achterbank heb je een schilderij
vervoerd, en de hond liet altijd zijn
trofeeën daar achter, stokken, bedoel ik.
De auto ging open als een sinaasappel.
Mijn moeder zat hier, ze wist niet van gordel,
ze wist niet waar en waarheen. We
stofzuigden de auto na de vakanties.
Hier staan we op de foto met de auto,
zie ‘m glimmen dan. Maar nu, zoals het hoort:
aan tafel, daar komt de kelner aan, in zijn pak
vol vlekken, dat niemand daar wat van zegt.

 

,

Kruidvat tweede artikel van Nivea 1 euro

Was ik vandaag bij het Kruidvat filiaal, hier twee straten vandaan,
want mijn gezicht crème was bijna op. En ik ging dus voor die aanbieding:
‘Nivea gezichtsverzorging, tweede artikel 1 Euro’
En ook mijn Nivea Aftershave was bijna op,
dus ik zette die twee flesjes op de balie. Maar.
De kassière zei: ‘Sorry, aftershave valt niet onder gezichtsverzorging.
En ik: ‘Maar een baard of snor zit toch op een gezicht?’
De kassière glimlachte, schudde van nee, en sloeg het volledige bedrag aan.

Thuis zag ik dat de tube ‘Nivea Gezichtsgel’,
niet meer 75 milliliter bevatte zoals voorheen, maar slechts 50 ml.
Toch twee keer gefopt vandaag.