Huizenjacht

Je zocht een huis voor jezelf, alleen. Want tussen jou
en je vrouw, liep het niet meer zo. Dat was er ingeslopen,
en kwaadaardig verder gegroeid. Praten en redderen
ging niet meer. En nou ging jij weg en hield zij het huis.
Groot was je budget niet, toch had je een bezichtiging
of drie vandaag. Boven die snackbar hoorde je het continu
gezoem van de afzuiger en het rook er naar gesmolten kaas.
Je zette je al schrap voor de makelspraak: je moet er doorheen
kijken, het is geheel naar eigen inzichten in te delen.
Je rekende: dus maandenlang klussen. Of gewoon tussen
de ellende je spullen neerzetten. Peertje aan plafond, klaar.
En in die kleine, knusse tussenwoning, vloog het echtelijk
geluk je aan, hier was harmonie, en reinheid en appeltaart.
Je zag een foto van het gezin, de ouders en de kinderen
er tussenin. Het speelgoed stond in kratjes in de hoek.
Het appartement tot slot, huisveste in vitrines plastic olifantjes,
groot en klein, niet inbegrepen bij de koop. Er hing een geur
van kattenbak. En wat je voor inloopkast had aangezien,
bleek in het echt een kamer. Je vond het huis een tombe,
je voelde je nu al hopeloos verloren. Je keek naar buiten,
de overbuurvrouw stond voor het raam en zwaaide.