Alles stond stil, doodstil

Na de geboorte van je zoon moest je toch wel erg wennen

aan de nieuwe situatie: bang dat vliegende buizerds

je zoon uit de kinderwagen konden roven. Je had vreemde

visioenen van bommenwerpers boven de stad.

Je was bang dat je niet in het onderhoud kon voorzien,

want de opdrachten kwamen niet vanzelf binnen.

Je had dat veel te dure huis gekocht en je vrouw

haar gezondheid bleek niet zo goed. Alles kwam

op jou neer. Er gebeurde zo veel dat je soms dacht: tering.

En dan moest je dus bij een psych, eens per week,

je eigen handelen gaan analyseren. Je hield nergens meer

ademruimte over. Dan kon je ’s avonds naast het kinderbedje

gaan zitten, nachtlampje aan. En ondertussen plande

je in je hoofd morgen, overmorgen en plamuurde

de boel vol met afspraken. Slaap kreeg je je sowieso te kort,

dat sloopte je langzaam. Je hield stand daar, eenzaam

bij het nachtlampje. Je keek naar buiten, je zag het

duister in. Je was haast ongemerkt zo het narratief

van pasgetrouwde, ambitieuze, dertiger met moeilijk

kind ingerold. Je las wel ‘ns wat en je hoorde genoeg.

Er zat niks anders op dan de rit maar uit te zitten.

Op naar de ochtend. Je mobiel lag voor je. Je had

‘m uitgeschakeld. Alles stond stil, doodstil.

Gedicht voor Wu Yongning (26)

Wu, ik kende je niet. Dat is ook niet zo’n wonder:

je leefde aan de andere kant van de wereld. Maar,

er is internet, er is nieuws: jij was nieuws.

Wu, ik zag de laatste seconden van jouw leven.

Je hing daar met 8 vingers aan de dakrand

van die torenflat, ergens in China – spectaculair.

Gefilmd met je eigen mobiel, die je nauwkeurig

had opgesteld, je was goed in beeld. Maar

wat we zien, was niet wat je gescript had.

Je bungelde aan het leven, je verloor je grip.

Je probeerde je daar, 100 meter boven de grond,

terug in het leven te hijsen. Wat was je denkende.

Wat ging er door je heen toen je kracht afnam.

Je had een blog, een Insta een populair kanaal,

een Twitter, je wekte verwachtingen, je had likes.

Je leefde volop, je brandde voluit. Je diende niet

braaf je leven uit, je leefde op het randje,

zonder vangnet. Je was niet van dat flauwe

dat laffe. Je was populair. Je had die likes.

Je hing aan het leven. Je kon niet meer,

je wist dat beneden de stenen op je wachtten,

je liet los, daar ging je, je ging keihard op zwart.

Dik boek gekocht

Dik boek gekocht,

‘Verzamelde Gedichten’ van,

even kijken, Frederico Garia Lorca,

toe maar, gebonden en hardcover,

vertaald en toegelicht,

en met een nawoord toe,

plus, het kan niet op, lijkt wel,

met goudkleurig leeslint,

en met gratis verantwoording vooraf

aan die bekant 875 pagina’s,

maar dat is inclusief de inhoudsopgave,

aan het eind, ligt lekker zwaar in de hand.

Even voor de gein op de weegschaal gelegd,

En wat dacht je? Meer dan 1100 gram.
Kortom, prachtig uitgegeven. Dat mag je
ook wel verwachten van Athenaeum
Polak & Van Gennep Amsterdam 2009.

Maar dan heb je ook wel de sonnetten,

de prozagedichten, de Oden van de mythe,

de zoektocht van de dichter naar de ziel,

de visionair, de poète maudit, het verhaal

van die bittere augustusdag in 1936,

ik heb het over de executie van de dichter,

het vuurpeloton, (ja, dat heeft zin zeg,

dichters executeren, wie schiet daar wat mee op?)

door de rechtse terreur van Franco, de daders.

Jong gestorven dus, maar Lorca’s gedichten

leven nog. Heb z’n boek hier voor me liggen,

nee, nog geen letter in gelezen.