Jan Wiegersstraat, Hengelo

Daar sta je voor je oude huis, je dacht, je neemt als vanouds de lift,
en stapt op de zesde verdieping er weer uit. Maar je kunt er niet meer in.
Het portiek is dichtgetimmerd, er is hekwerk, gewoond wordt er niet meer.

De lift, je hebt er ooit in vastgezeten. Herinneringen:

vrienden, meisjes, avonden, drank –  het is er allemaal.

Je leven speelde zich hier toen af. Je las,

en je schreef avonden lang – je hebt het allemaal bewaard.

Er was een intercom, een zoemer, je naam op de muur, meer sporen
heb je hier niet achter gelaten. Je schildering op het behang, is door
de witkwast vast verdwenen. Het uitzicht zegt je weinig, er bleek een park
met een vijver, maar je had geen idee. Je had jezelf en het huis,
aan uitzicht deed je niet, je hield de wereld overzichtelijk beperkt:
de supermarkt en fietsroutes naar school, stage, kroeg en station.
Daar ben je ooit nog aangereden door een auto die van links kwam,

de straatnamen herken je je, maar aanwijzen op de kaart kun je ze niet.

Je oude huis, het kon wel ‘ns gesloopt gaan worden,

gewoond wordt er niet meer. Je hebt hier niets te zoeken.