De Stijl 100 jaar

Ik richt mijn penseel op het doek,

het penseel trilt, vangt, gelijk een antenne,

vibraties van de kosmos op, de oorsprong,

het universum dat, hangende dit tijdsgewricht,

ongeduldig op ons wacht.

Wij staan hier aan de oorsprong,

en tegelijk de grens, van de

volledige abstractie – ik zeg het

maar zoals het is. Het doek wacht

op verf: op rood, blauw en geel.

Ik verf de groene bladeren van de tulp wit.

Groen is niet te doen: hier gaat het over

zuiverheid, harmonie en precisie.

Hier gaat het over de volledige abstractie,

het gaat hier over, vooruit, abstract-reëel.

Er zijn geometrische principes,

over de rechthoek, over de non-kleuren:

grijs, zwart en wit. Maar nooit een diagonaal,

mijn hemel, nooit een diagonaal!

Om Adolf Loos te parafraseren:

“Diagonaal ist ein Verbrechen!”

We werken hier aan de kosmische ordening.

En niets minder - vooruit dan: het leven.

Ik trek mijn penseel  en richt  op het doek .

We doen een gooi naar de eeuwigheid. 
Welkom op ons eeuwfeest.