En dan ben je er niet meer

En dan ben je er niet meer: omdat je dood bent.

De ruimte die je achterlaat wordt zwart gekaderd.

Je ontbreekt en het missen is abrupt.

We improviseren ons een eind weg

in de rituelen, we maken er wat van.

Wij kunnen denken en doen wat we willen,

we vullen een kerk, we maken een stoet,

we hebben een playlist, we bezweren het gemis,

we roepen je op, de sprekers zijn begenadigd,

we hebben filmpjes, je stem, je motoriek.

We hebben bloemen en zijn voor de gelegenheid gekleed,

met gestreken broek en blouse met  gestropte das,

we hebben een gelegenheidsgedicht dat rammelt,

maar wel ontroert, je zou ons ‘ns moeten zien nu,

je hoort het even, als onze stem breekt,

als de armen om de schouders geslagen worden,

als de blikken neerwaarts gaan, als de afweer faalt:

maar we filmen, wat dacht je? En we zingen,

en we drinken, want wat moet je.

Maar jij komt ondanks dit alles niet terug,

want je bent dood, je bent er niet meer, je bent dood.

Je laat een leegte na, je laat ons na.

Het leven is de buitenkant van de dood,

hij was er al de tijd al, maar we zagen niet.

Of is dat weer een holle frase?

Waar was ik, o ja, je bent er niet meer,

en dat gaat zo blijven.