Ik had destijds een duurloop die als keerpunt Ruigoord had

Ik had destijds een duurloop die als keerpunt Ruigoord had.

Vanaf de Gravenstenenbrug ging het langs de bocht in het Spaarne,

De Koepel, het politiebureau aan het Koudenhorn, en dan oostwaarts,

de Oudeweg op, langs het hekwerk van Joh. Enschede, bij de PTT-toren

linksaf. En daar bij die molen ging het rechtsaf het Penningsveer op.

M'n schoenen roffelden over de houten brug, de Liede over.
De Oude Notweg, Vinkebrug, Batterijweg, de hele riedel,
maar het was almaar rechtdoor langs het spoor, met links niks,
en boven m'n hoofd de complete Zwanenburgerbaan. 

Bij Halfweg linksaf het bos in. Bij de golfbaan het bos weer uit, waar

buurtjongetjes emmers met golfballen te koop aanboden en dan rechtdoor:

naar het in het groen verscholen gehuchtje, ik dacht: historische grond,

en vertraagde m'n pas langs de gammele bouwsels in de struiken

met exotische namen. Dit was Ruigoord, mijn ijkpunt, mijn tussentijd. 

Er was een straat of wat, er klonk een groet, en bij de kerk ging ik linksaf,

het dorp weer uit. Het liep daar iets op, naar de verhoogde Ringdijk.

Het was een verlaten zandweg, met wilgenbosjes, hakhout en

onbenutte weidegrond. Ik vond hier ooit een dode zwaan.

Ik was slechts die wekelijkse passant. Op de kaart was dit gebied nog wit. 

De grote ronde naar Spaarndam wachtte dan, en het ronden van

De Mooie Nel. De terugweg, nog meer dan een uur te gaan.

Die passant zou ik niet meer kunnen zijn. Na het bos zou ik nu

gestuit worden door de Westpoort- en de Accraweg. En het woud

van Vopaktanks. En linksaf bij de Sint Gertrudiskerk kon nog wel,

maar dat liep dood. Rechts klotste de Afrikahaven en
daar zag ik de witbestoven kolenbergen aan het water. 

Ik loop door de afgelopen tijd. Mijn pas is vertraagd.

De Ringdijk is nu fel verlicht, er draaien windturbines.

Het gehuchtje eindigt waarschijnlijk, hij staat
al klaar, onder een Sitosloods - of onder een stolp.

De weg naar het verleden is afgesneden. Ik keer terug.