Oude Begraafplaats Colmschate

Op de oude begraafplaats, aan de Sworminkstraat in Colmschate,
rusten de houten zerken met hun rug, tegen de beuk. Hun taak
zit erop. Ze hebben gedaan wat ze konden aan het graf, een
eeuw lang. Ze hielden de gekalligrafeerde naam hoog.
Ze kenden hun doden. Zij zagen elk jaar de Hyacint geplaatst,
en de tulpen in de vaas verwelken.
Ze hebben de eerste sneeuw over de graven zien vallen.
Zij bleven toen de bezoekers niet meer kwamen.
Zij waakten tijdens de oorlogen over hun terrein.
Dit was hun taak. Hier waren ze voor gemaakt.
Dit was de naam, dit waren de data.
En hij werd geliefd. En zij gemist.
En ze hadden een kind
dat maar één dag leefde.
En hij was hoofdonderwijzer.
De zerk rust tegen de beuk.
De zerk, ook hem werd het allemaal teveel:
er kwam tijd, en er kwam mos,
zijn hout gebutst, verweerd, versplinterd,
zijn tekst afgebladderd, uitgewist – maar
met perspexplaatje ervoor, gerestaureerd,
klaar voor de eeuwigheid.