Strandherstel

Het eiland had de, eventuele, zekerheid van haar voortbestaan
verdeeld over de mens en de natuur. De natuur is hier dan
de zee, het zand en de wind. Niet iets dat gelijk te sturen valt.
Van alle kanten wordt er aan haar kust gerukt, geknaagd en
gebeukt door golven en stromingen. Er was zand verdwenen,
er was kust verdwenen. En er was water overal, de zee lag er
altijd al, wachtend op een kans. Maar er was ook de continue
regen die viel, stromend in de straten, verzamelend in de
straten, de goten, de akkers waar vijvers ontstonden en bleven.
Op het strand, op de rand van waar zee en land elkaar raken,
met uitzicht op de oneindigheid, ronkte een bulldozer. Hij groef,
hij hief, reed een eindje en hij stortte. En hij keerde om, groef,
hief, reed een eindje en hij stortte. Het strand moest hersteld,
verbreed, verhoogd. Er moest een duin, een wering, een toekomst,
er was noodzaak. Er waren toeristen, en de boel zonk. De bulldozer
ronkte, groef, reed en stortte. Het zand werd teruggenomen door
de zee, en de regen stopte niet. De eeuwigheid lachte, zand erover,
zee erover.

 

Overconcentratie

In Duitsland in een Konditorei
een Muffin bestellen, en dat
je dan Moffin zegt.

Neuer Leuchtturm, Borkum

De Neuer Leuchtturm, oftewel de Nieuwe Vuurtoren,
Strandstrasse 28, te Borkum, valt moeilijk te missen:
hij staat midden op het plein.

En zijn signaal gaat van: schijn, schijn, schijn ophouden,
schijn ophouden, schijn ophouden, schijn.

(Met dank aan Maria voor het idee)

Boekverslag

Mail. Wacht, even lezen.

Beste M*

Wat leuk dat je boeken hebt gekocht bij Boekenbalie. Dat is nu een paar weken geleden, dus ik verwacht dat hem (sic) al gelezen hebt.

Ben je enthousiast over je aankopen en wil je ze anderen ook aanraden? Schrijf dan een boekverslag en beoordeel je favoriete boek met 5 sterren (4 mag ook).

Een tijdje terug bestelde ik via de site boekwinkeltjes.nl de facsimile editie van Bezette Stad van Paul van Ostaijen. Ik heb die tekst, die bundel wel in huis natuurlijk, maar dan in een ander formaat dan het origineel, of samen met andere teksten in een band. Maar ik had niet de 'originele' druk van die bundel.

Over origineel gesproken: op boekwinkeltjes staat nog een echte Bezette Stad van Paul van Ostaijen te koop: 1695 Euro plus 6,50 portokosten. Als bijzonderheden worden vermeld:

Antwerpen, 1921, ongepagineerd, onafgesneden, gebroscheerd, met houtsneden en tekeningen van Oskar Jespers Gedrukt in 540 genummerde exemplaren, dit betreft nr. 288, op Velin registr. Iconisch, typografisch/ Dadaistisch- Surrealistisch experiment.

Mijn tweedehands exemplaar had mij maar een euro of 20 gekost. Nette prijs. Het boek zag er goed uit, was prima verpakt, en werd binnen de beloofde tijd bezorgd. En ik had van tevoren betaald. Dus dan kun je weer verder met leven. Dan kun je gaan zitten in je stoel en je boek gaan lezen. En er gedachtes over krijgen. Of er met iemand even over praten. Of gewoon boodschappen doen, tuinieren, stofzuigen, of naar je werk gaan, kortom: weer de echte wereld in.

Maar dat is allemaal buiten de verkopende partij Boekenbalie gerekend.

Kijk, ik ben ook niet helemaal van gisteren. Ik ben bekend met het fenomeen dat als ik net iets heb aangeschaft in een winkel, dat, ik ben de zaak nog amper uit, of daar verschijnt al een bedankje op mijn telefoon. Wat fijn dat ik daar mijn aankoop gedaan heb. En zou ik de service daar kunnen waarderen met een smiley of een omgekeerde smiley? En een cijfer van 1 tot 10? En zou ik op facebook een like willen zetten. En hoeveel sterren zou ik deze beleving toekennen?

Meestal klik ik dat gelijk weg. Opdringerig gedoe. Soms, als ik in een goede bui ben, geef ik royaal 5 sterren of 9 punten. Maar wat ik zei: ik ben de winkel uit, de transactie is voorbij, bemoei je niet meer met mij.

Maar nu, net als de consument, ik dus, denkt dat hij ver genoeg uit het zicht van de winkel, en denkt rustig z’n eigen gang te gaan, komt daar die mail met het verzoek om een boekverslag.

Ik moet zeggen: ik stond wel even paf. Of ik wat wilde doen? Een boekverslag? Een opstel? Een recensie? Een essay?

En dan in dit geval: een boekverslag over Bezette Stad van Paul van Ostaijen. Ga er maar aan staan, waren daar nog geen verslagen van dan? En: moet dat gratis? Voor meer verkeer op de Boekenbalie site? En moet de klant dan onbetaalde recensies schrijven?

Maar tikje bizar is het wel: zo ben je klant en geïnteresseerde lezer, en zo word je verzocht om belangeloos en onbezoldigd criticus te zijn. Met de keus tussen vier of vijf sterren.

Enfin, laat ik niet al te flauw zijn: ja, ik raad het meesterwerk Bezette Stad van Paul van Ostaijen ook aan anderen aan en ik geef de dichtbundel 5 sterren.

 

Van huis tot huis

Dit huis – mijn huis zou ik opgeven, en zij het hare.
En dan zouden we hier. De verhuizer heette Veldhoen,
en ze rookten allemaal. Het slopen en verbouwen trok
door me heen, ik kon niet tegen die onrust van stof, puin,
betengeling en een container voor de deur. De man die
ik via een collega had gevonden om al onze paneeldeuren
in oude luister te herstellen, vertelde dat hij vroeger
een krat bier dronk, per dag. De aannemer bleek een oplichter.
En de schilder was in zijn vrije tijd metereoroloog, zei hij.
Hij voorspelde buien op de dag dat hij niet wilde komen.
Uiteraard bleef het toen droog en zaten wij langer in wat
mooi moest worden. Had ik het al over geld gehad? Volgens
de bank had ik geen schuld, hoe kon ik dat nou zeggen,
daar moest ik niet mee zitten, schuld? Nee, zo moest ik
dat niet zien: ik had geen schuld, ik had een hypotheek,
een bouwdepot, en iets wat een paradijsje moest worden,
met een tuin, een boom, een vijver met daarin een kikker,
(die later doodging, ik vond hem, verstard kijkend vanuit
de vijver naar boven waar ooit het leven was). En de tuin
zoemde en kleurde en rook naar bloemen. En van binnen
had je zo’n vaag… dat er boeken zouden zijn en kunst
aan de wand, maar je had geen idee, plannen was niet
je sterkste kant, nooit geweest. Je wachtte af, dit kon alleen
maar groots worden, kijk, daar kwam ze al, ze had je
nog niet gezien, de jas moest nog uit, de deur nog open.

Aleksandra Skochilenko

In Rusland is kunstenares Aleksandra Skochilenko veroordeeld tot 7 (zeven) jaar cel. Waarom?
Aleksandra had een ludieke kunstactie bedacht, als reactie op de inval van Rusland in Oekraïne. Want ze had zo haar bedenkingen daarover: ze was het er niet mee eens.
Verzet zit soms in kleine dingen. Aleksandra verving vijf prijskaartjes in een supermarkt door zelfgemaakte kaartjes met kritiek op de autoriteiten en oproepen om de oorlog te stoppen. In een supermarkt had ze dit kaartje achtergelaten: ‘Het Russische leger bombardeerde een school in Marioepol, ongeveer 400 mensen probeerden daar te schuilen voor de bombardementen'

Maar sinds de inval van het Russische leger in Oekraïne, is er vrijwel geen kritiek meer mogelijk op het Kremlin. Dus daarom zat  Aleksandra Skochilenko al meer dan een jaar in voorarrest. Vrijheid van meningsuiting is in Rusland een, uh, dingetje.

‘De 33-jarige Skotsjilenko heeft toegegeven dat ze dat gedaan heeft in een supermarkt op 31 maart 2022. Maar ze ontkent de officiële aanklacht tegen haar dat ze bewust desinformatie over de Russische strijdkrachten heeft verspreid. Ze zegt een pacifist te zijn en vanuit haar geweten te hebben gehandeld.

Skotsjilenko zit nu al anderhalf jaar vast. Volgens haar advocaten zal ze haar tijd in de gevangenis waarschijnlijk niet overleven, omdat ze lijdt aan de auto-immuunziekte coeliakie.’

Poetin, word ‘ns volwassen. Probeer ‘ns naar je leeftijd te reageren op een situatie, op kritiek, op een kunstuiting, op een mening – doe niet zo kinderachtig, djiezus. Grow up. Doe niet zo schijterig. Probeer ‘ns groter (proest) te zijn dan jezelf.

En laat Oekraïne met rust, ga weg.

 

Verzet begint niet met grote woorden
maar met kleine daden.

Jezelf een vraag stellen
daarmee begint verzet

en dan die vraag aan een ander stellen.

-Remco Campert-

 

Mars voor Klimaat en Rechtvaardigheid

Noem me gerust een nostalgicus, maar ach, wat mis
ik die ouwe tijd, waarin milieuactivisten gewoon
een museum binnen gingen met niets anders bij zich
dan een blik tomatensoep en een tube lijm om hun punt te maken.

Verzameld Werk Gedichten, Martin Bril

Vandaag, zondagmiddag
Tijd voor de wandeling
Langs de rivier en
Door het park
Het is immers herfst
Op de Lookersdijk bij
Nummer 15 om precies te zijn
Het Verzameld Werk van
Martin Bril uit de minibieb
Meegenomen, Gedichten.
De schemering moet nog vallen
(Net als het blad van de boom)
Maar de bundel heb ik al uit
Enfin.

 

Ai

Bestel ik online een boek, tweedehands:
Wij slaven van Suriname, de onvolprezen
klassieker van Anton de Kom.

Vermeldt de site: Wij slaven van Suriname,
conditie redelijk, rug licht verkleurd.

Mijn moeder en de kaakchirurg

Was het een koortsdroom waarin ik, zittend in een golfkarretje
scheurde door de gangen van het labyrint, dat een
ziekenhuis bleek te zijn. Dat concludeerde ik nadat
ik verschillende groepjes witgejaste vrouwen was tegengekomen.
De chauffeur kende de weg, zette de shuttle in de
achteruit en zwenkte links, rechts, en rechtdoor
en hield halt waar we zijn moesten. (We hadden ons
eerst vergist: we stegen met de lift naar de bovenste
etage, daarna daalden we weer.) Mijn moeder bleek
de hoofdpersoon, het draaide hier om haar. Men kende
haar hier. Ze had een afspraak, ze werd verwacht. Men
vroeg wat haar wensen waren, men stelde haar op haar
gemak. Ik werd naar een stoel voor het publiek gedirigeerd.
En mijn moeder werd in het licht gezet. Mijn rol beperkte zich
tot bemoedigende woorden en het vasthouden van de hand.
En ik zag daar mijn moeder: met verdoofde kaken,
bloed werd uit haar mond gezogen, de tang trok een
kies en een stuk wortel dat was achtergebleven. Er werd
gewrikt, er was weerbarstig bot, er klonk akelig gekraak,
en mijn moeder gaf misschien een krimp of twee, maar
meer niet. Ze hield zich kranig bewonderenswaardig.
(Of moet dat andersom). Tussendoor was er wel pijn,
en gejammer, extra verdoving werd ingebracht door
de gemaskerden. Mijn dappere, onverschrokken,
lieve moeder doorstond de behandeling  met glans:
ze bleef de assistentes betitelen als ‘schatjes’.
We bestegen het golfkarretje weer, naar de uitgang.
We gingen de bocht om, mam, je lip is dik mam, en
je mond staat scheef, maar je lacht mam, je lacht.

(Maar naar de BeeGees, die gedurende de hele helse
behandeling door de behandelkamer pompten,
zal ik nooit meer neutraal kunnen luisteren).

 

Theo van Gogh en zijn gedichten

Op 2 november 2004, vandaag 19 jaar geleden, werd columnist, schrijver, interviewer en filmer Theo van Gogh vermoord, met pistool en mes, op straat, door een extremistische moslimfanaat (die nu levenslang in een cel zit, joepie).

Maar Theo schreef ook gedichten. Samen met striptekenaar Eric Scheurs, bekend van o.a. het legendarische personage Joop Klepzeiker, maakte hij het boek: Recreatie. Een boek dat een fijne combinatie is van (schandalige) illustratie en dito gedicht.

En er zit ook een cd bij. Met daarop muziek en zang van onder andere: Spinvis, Andre Manuel, Frederique Spigt en Theo van Gogh zelf. Allemaal erg kleinschalig en stemmig gebracht met saxofoon, accordeon, viool, piano, klarinet, achtergrondkoortjes en lekkere percussie. En allemaal low budget opgenomen zo te horen. Maar dat komt het weemoedige geluid, Vaudevillestijl, walsjes, alleen maar ten goede, iets tussen De Dijk, Ramses Shaffy en Tom Waits in.

De gedichten in deze bundel handelen over de schaduwzijde van de maatschappij, het leven: drugs, hoeren, drank, psychiatrie, moord, zelfmoord. Allemaal erg expliciet verwoord. Schandalige gedichten eigenlijk. En dat geldt ook voor de tekeningen. Niet iets voor de snel gekrenkten of woke-angehauchten,

Op boekwinkeltjes is de bundel nog te koop. (Wel even checken of de cd er nog bij zit.) En genieten maar.

En Theo, je wordt hier gemist, echt.

De Zeemeermin is dood

(smartlap voor Sanne)

Als ik naar de pier ga op een verregende zondagmiddag
Om te luisteren naar de meeuwen die krijsen over zee,
Proef ik weer jouw zoute ogen, zie ik weer jouw verlegen glimlach.
Ik sta daar maar en fluister met de grijze golven mee.

Dat jij terugging naar het water.
Dat jij nooit meer terugkwam.

Ik hoor hoe de golven stukslaan op de zwarte stenen.
Waar jij altijd wachten, smachtend, wachten zou.
Maar op een nacht was jij weg, achteloos verdwenen.
Verloren waad ik voort, omdat ik nog altijd van je hou…

Omdat jij terugging naar het water.
Omdat jij nooit meer terugkwam.

- Theo van Gogh-