Je hoofd was een kluwen

De arts was niet herkenbaar als arts gekleed:
nonchalante vrijetijdskleding, er was geen witte jas
er hing geen stethoscoop om zijn nek. Wel zag
zijn blik de rood opgloeiende punt in mijn brein
waar mijn waanzin huisde en overuren maakte.
Je stond onder stroom, vertelde je, je zei dat je
gordijnen in brand had gestoken omdat je vond
dat dat kunst was. Datzelfde gold voor die servetten
die je op de snelweg moest gooien. En wakker
blijven natuurlijk, wat dacht je, continu wakker.
Onderweg van daar naar hier, had je drie keer
overgegeven, hier een flats, daar een plak,
daar lag het nu waarschijnlijk nog: te veel
drank, te weinig slaap opgestookt door
doordenderende gedachten. Je vertrouwde je
eigen hersens niet meer, maar wie moest anders
de realiteit checken en de boel op koers houden? 

Je hoofd was een kluwen en tegelijk zo helder als
kristal: jij zag de verbanden, de betekenissen en
de diepere lagen – wat een gruwel was dat dan.
En dan waren er die die seinen, die codes die je
doorkreeg: je was een pionnetje in andermans
fantasie, dacht je, dit bestaat echt niet. Je deed
een zonnebril op, en dook onder in een hotel
en leefde ’s nachts. Spiegels moest je ook
maar beter vermijden. Je deed je oortjes in,
er waren stemmen die je wilde horen, er was
een richting waar je naartoe wilde gaan.