Wat eten we vandaag?

Concreter kon het niet, dit was de werkelijkheid, de wereld.

Je belde de schilder om een afspraak te maken, maar de

persoon die je moest hebben, werkte daar niet meer. Je

ritste je jas dicht en ging de straat op om je zelfgemaakte

kaart voor je moeder op de bus te doen. Onderweg trof

je een oud-collega met wie het, zo te zien, niet zo goed

ging. Ook al zei hij zelf van wel. Zijn hond snuffelde

ondertussen aan je schoenen. De vriend van een vriendin

van hem was overleden, zei hij. Jij postte je kaart en

kocht tandpasta en een doosje paracetamol bij Het Kruidvat.

‘Wilt u informatie over het gebruik?’ vroeg de kassière.

Buiten vroeg een mevrouw waar de schoenmaker was,

je wees waar die was. Er lag op de hoek een stapel

kerstbomen en zo te zien waren de kliko’s niet geleegd.

Je groette een straatgenoot, je wist zijn naam niet. Er
kleefde een plataanblad aan je zool. Alles was los zand.

Je keel voelde plots dichtgeschroefd, je hapte naar adem.

Wat had het allemaal voor zin? Over een jaar of dertig zou

je zeker dood zijn. En dan? Je zong met een song van

Nick Drake mee op de fiets naar de Jumbo. Een stipje

in een uitdijende kosmos, onvindbaar, onzichtbaar,

en dat zou na de dood niet anders worden. Je slalomde

tussen de auto’s door. Nick Drake stierf weg. Je dacht

aan Pessoa’s Sigarenwinkel, dat had je tot dusver altijd

gerustgesteld. Je zag de dame van de versafdeling haar

muts verschikken. Je zette je fiets op slot. Brak de zon

daar nou een beetje door? Je dacht, het eindigt wel,

en je wist dat je dan nergens was. Voorgoed ergens

in dat uitdijende heelal. Je was dan geweest zogezegd.

Ver voorbij zin en zijn. Maar voor nu, wat eten we vandaag?